ဒေါက်တာမမ (အပြာစာပေ)

ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က သံပန်းတံခါးကို လူပ်ကိုင်ရင်း အိမ်ထဲသို့လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
‘စုစုရေ…စုစု’ ‘ရှင်၊ လာပါပြီအန်တီသွယ်’ ပြောသံနှင့်အတူ အသက်၁၃နှစ်ခန့် မိန်းခလေးတဦးအိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာသည်။ ‘ဘာလုပ်နေလဲ စုစု’ ‘မီးပူတိုက်နေတာပါ အန်တီသွယ်’ မိန်းကလေးက ရိုသေစွာပြန်ဖြေရင်း တံခါးသော့ကိုဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဒေါက်မြင့်မြင့်သွယ်က လက်ဆွဲအိတ်ကို ဆွဲလျှက်သူ့အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေရာ စုစုလည်းတံခါးကိုပိတ်၍ သော့ခတ်ကာ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်သွားလေသည်။ ထိုအခိုက်.. ‘ကလင်..ကလင်..ကလင်’ တယ်လီဖုန်းမြည်သံကြောင့် အခန်းထဲမှ ဒေါက်တာမြင့်မြင့်သွယ်ပြေးထွက်လာပြီး ဖုံးကိုကောက်ကိုင်လိုက်လေသည်။
‘ဟဲလို ..ပြောပါရှင်’ ညင်သာစွာမေးလိုက်သည်၊ နောက်တော့မှ ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် ‘အော်.. ကိုလတ်လား .. ပြောလေ’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခဏကြာတိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ ‘အဟင်းဟင်း .. ဟင်း..ဟင်..ကိုလတ်ရယ်..’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ ရယ်သံလွင်လွင်လေးမှာ အခန်းတခန်းလုံး ပျံ့နှံသွားလေသည်။ ဧည့်ခန်းဆီမှာ သာယာသော နာရီသံ ၉ချက်နှင့်အတူ ညသည်လည်းပို၍တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။

ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ ဆရာဝန်မတယောက်ဖြစ်သည်။မြို့ထဲမှာ ဒုတိယတိုက်ခန်းတခန်းတွင်နေထိုင်၍ သူမနှင့်အတူအသက်၆ဝ ခန့် အဒေါ်တယောက် နှင့် ၄နှစ်အရွယ်သားလေးတဦးအပြင် စုစုဆိုသော အိမ်ဖေါ်မလေး တယောက်တို့ပါရှိလေသည်။ သူမ၏ခင်ပွန်းမှာ ကိုရဲမြင့်ဆိုသူဖြစ်၍ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်လောက်ကမှ အီမ်တွင်းရေးပြသာနာများကြောင့် သူတို့အိမ်ထောင်ရေးမှာ ပြတ်စဲခဲ့ကြသည်။ ကိုရဲမြင့်က ယောက်ျားလေးများနှင့် အရောတဝင်နေသော ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်အား တဖက်သပ်လမ်းခွဲခဲ့လေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ မြို့ပြင်ရပ်ကွက်တခုတွင် ညနေပိုင်းဆေးခန်းဖွင့်၍ ညစဉ် ၉နာရီ ခန့်တွင်မှ အီမ်သို့ပြန်၍ အနားယူရသည်။လိမ်မာရေးခြားရှိသောအိမ်ဖေါ်မလေး စုစုကြောင့်သာ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ သက်သာရာ ရ နေသည်မို့ စုစုကို သူမကချစ်လည်းချစ်သည်..အလိုလည်းလိုက်သည်။ စုစုကလည်းသဘောကောင်းသော ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ကို လိုလေသေးမရှိအောင် ပြုစုလုပ်ကိုင်ပေးလေသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ အသက် ၂၈ နှစ်ခန့်သာရှိသေးသည်မို့ အရွယ်ကလည်းကောင်းတုန်း အစိုပြေဆုံးအရွယ် ဖြစ်နေသည်။နဂိုကမှ ဖြူဝင်းသော အသားအရေကြောင့် စိုစိုပြေပြေ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ရှိ့ရသည့်အထဲ ဖွင့်ကားမို့မောက်၍ လှပသော ကိုယ်လုံးကြောင့် ယောကျ်ားသားများ အဖို့ ငေးမော၍ ကြည့်ရူ့ရလောက်ပေသည်။ ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံများက ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏အလှကို ကူညီပံ့ပိုးပေးသယောင်ယောင် ရှိနေသလို ဖြူဝင်းပြည့်ဖြိုးသော လက်မောင်းဖွေးဖွေးများကလဲ သူမကိုပို၍ လှပစေသည်ဟုဆိုလျှင်မမှားနိုင်ပါပေ။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ အပြောအဆို အမူအရာ ကစ၍ ချိုသာပါသည်။ဆက်ဆံရေး ပြေပြစ်၍ ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ရှိတတ်သည်။ သို့သော် အားနည်းချက်တခုကားရှိသည်။ ယင်းကား အခြားမဟုတ်၊ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ယောကျ်ားများ အပေါ် ရောရောနှောနှော ဆက်ဆံတတ်ခြင်း ပင်ဖြစ်သည်။ ရိုးရိုးနှင့် ရုင်းရုင်းပြောရပါမူ ထိုသို့ရောရောဆက်ဆံတတ်ခြင်းထက် ကာမခံစားမူအရသာကို မက်မက်မောမော လိုလားခံစားတတ်ပါသည်ဆိုလျှင် ပိုမှန်ပေလိမ့်မည် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့ခံစားမူကြောင့်ပိုလှသည်လား..လှလွန်းသောကြောင့် ထိုသို့ခံစားသည်လားတော့ သူမမှ လွဲ၍ မည်သူမှသိနိုင်မည်မဟုတ်ပါချေ။

ယနေ့မိုးလင်းကထဲက အိမ်ကထွက်၍ဆေးရုံသွား၊နေ့ခင်းဖက် စိန်ဂျွန်းဈေးတွင်ဆေးသွားဝယ်၊ညနေပြန်တော့ ဆေးခန်းဖွင့်နှင့် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ တနေ့လုံးပင်မနားရအောင်ရှိလေသည်။ အပြင်ဘက်တွင် လေပြေရူးက တသုန်သုန်တိုက်ခတ်လာသည်။ယခုမှပင် လူနာက စဲသွားတော့သည်။ ၈နာရီခွဲပြီမို့ တန်းပေါ်မှ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဆွဲယူရင်း ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြောလိုက်သည်။ ‘ကိုတူး..၈နာရီခွဲပြီ၊အားလုံး သိမ်းလိုက်တော့နော်’ ‘ဟုတ်ကဲ့ မမ’ ကိုတူးက ပြန်ဖြေရင်း ဆေးပုလင်းများကို နံရံကပ်ဘီဒိုထဲထည့်လိုက်သည်။ ထိုနောက် စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်များ၊ ပစ္စည်းပစ္စယ များကိုအားလုံး သိမ်းဆည်း၍ အတန်ကြာသော အခါမှ ‘အားလုံး ပြီးပြီ မမ’ ‘အေး အေး တံခါးတွေ ပိတ်ထားနော်’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြောပြောဆိုဆို လက်ဆွဲအိတ်ကိုယူ၍ အခန်းအပြင်ဖက်သို့ ထွက်လိုက်သည်။ကိုတူးလည်း ဘီဒိုများကိုပိတ်၍ အခန်းအပြင်သို့ ထွက်လာကာ ‘ပြီးပြီ မမ .. သော့ပိတ်လိုက်တော့မယ်နော်’ ‘အေး အေး’ ဆေးခန်း သော့ပိတ်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဖက်သို့ လမ်းလျှောက် လာခဲ့ကြလေသည်။ —————————————-

အိမ်သို့ပြန်ရောက်သည်နှင့် သားငယ်က ဆီးကြိုလာသည်။ သားငယ်ကို ချစ်စနိုး ယုယစွာဖြင့် ပွေ့ဖက်ရင်း ‘ကြီးကြီး မတွေ့ပါလား စုစု ‘ စုစု ကိုလှမ်းမေးလိုက်သည်။ ‘ဖွားဖွားကြီး စောစောကပဲ အိပ်ရာဝင် သွားတယ် အန်တီသွယ်’ ပြောပြောဆိုဆို စုစုက စာအိတ်လေးတအိတ်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က စာအိတ်ကို ဆွဲယူ၍ကြည့်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ ‘ဘာမှာ သွားသေးလဲ စုစု ‘ ‘တခြားတော့ ဘာမှမမှာမသွားဘူး ။ အန်တီသွယ် လာရင်ဆက်ဆက်ပေးပေးပါ လို့တော့ပြောသွားတယ်’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် ခေါင်းကို တဆပ်ဆပ်ညိမ့်မိသည်။ နောက်တော့ ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း စာအိတ်ကို ဖွင့်ဖေါက်လိုက်သည်။

စာကို အစမှအဆုံးဖတ်ပြီးသည်နှင့် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် ထိုင့်ရာမှ ထလျှက် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ အပြင်ဖက်တွင် မှောင်မိုက်၍တိတ်ဆိတ်နေပြီ။ ဆယ်နာရီခွဲသည် အထိ အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းတွင် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်တယောက်ထဲ ထိုင်းရင်းစာဖတ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် ‘ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်’ ညင်သာသော တံခါးခေါက်သံက ခပ်ခပ်ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ဖြေးညှင်းစွာ လှမ်းလျှက် တံခါးပေါက်မှန်ပေါက်လေးမှ အပြင်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ပြီးမှ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်ရာ နူတ်ဆက်သော အပြုံးဖြင့် ကိုလတ်က စကားစလာသည်။ ‘ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် မအိပ်သေးဘူးလား’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က မျက်နှာကိုပြုံးလျှက် ခေါင်းကို တချက်မျှခါရမ်းလိုက်ရာ ဧည့်ခန်းမီးဝါဝါအောက်ဝယ် သူမ၏နက်မှောင်သော ဆံစလေးများက ပျံဝဲသွားလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ကိုလတ်လက်မောင်း တဖက်ကို ကနွဲ့ကရ လှမ်းဆွဲပြီး အိမ်ခန်းတွင်းသို့ခေါ်ကာ တံခါးဂျက်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်လေသည်။ မကြာမှီပင် အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းမီးကိုပိတ်လျှက် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ အခန်းထဲသို့ရောက်သည်နှင့် ကိုလတ်ကလက်ထဲမှ စက္ကူအိတ်နှင့်ထည့်လာသော ပစ္စည်းများကို ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ထံ လှမ်းပေးလိုက်သည်။ထို့နောက်အိပ်ထဲမှ အထုပ်များကို ချနေသည့် သူမ၏ပြေပြစ်နုရွသော ကိုယ်လုံးအား စူးစူးရဲရဲ ငေးကြည့်နေမိလေသည်။ တကယ်တော့ ကိုလတ်လဲ ဒေါက်တာတယောက်ဖြစ်ပါသည်။ နာမည်အရင်းကတော့ ကျော်လတ်ဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်က ဆေးခန်းတခုတွင်ရင်းနှီးခဲ့ကြသည်။ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်နှင့် ကိုရဲမြင့်တို့ လင်မယားကွဲခဲ့ကြပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရင်းနှီးမူမှ အလိုဆန္ဒနောက်သို့လိုက်ခဲ့ကြသည်။ ရမက်ကြီးပုံချင်း တူညီသော သူတို့နှစ်ယောက်အဖို့ တဒင်္ဂတခဏ ပျော်မွေ့နေသည်ကတော့ အမှန်ပင်။

ကိုလတ်က ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ ခွေရစ်နေသော ဆံပင်လိူင်းတို့ကြားမှ မျက်ဝန်းနက်နှင့် သွယ်ဝိုင်းသော မျက်နှာ၏အလှကို စေ့စေ့ကြည့်နေမိသည်။
‘ရော့ ကိုလတ်’ ရုတ်တရက် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ပေးသော ဝိုင်ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူပြီး တငုံမော့ကာ စားပွဲပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။ပြီးနောက် သူမ၏လက်မောင်းတစ်တစ်ကို လှမ်းဆွဲရင်း ‘ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် … ကိုလတ်ကို သတိမရဘူးလားဟင်’ ကိုလတ်အမေးကို ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြုံးရင်း သူမလက်ညှိးကို ပါးစပ်နားကပ်ရင်း ‘ရူး..တိုးတိုး’ ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ အားမလိုအားမရဖြစ်လာသော ကိုလတ်က ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်ရာသူမကလည်း အလိုက်သင့်လေးပါသွားပြီး ကိုယ်လတ်ပခုံး ကိုဖက်ထားမိလေသည်။

ခဏမျှ ဖက်ထားရင်း ကိုလတ်က ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ နူတ်ခမ်းနီတွဲတွဲလေးအား ဖမ်း၍ အမှတ်မထင်စုပ်ငုံလိုက်ရာ ‘အင့်’ အသံတချက်သာပေါ်လာပြီး ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ ကိုလတ်ရင်ခွင်ထဲသို့ပျော့ခွေသွားသည်။ ကိုလတ်က မလွတ်စုပ်ထားရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ရှိညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးလေးမှ ကြယ်သီးများအား တလုံးချင်း ဖြုတ်ပေးလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ နှစ်ဦးသား ကုတင်ပေါ်သို့ထိုင်ချပြီး တယောက်နှင့်တယောက် အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပေးလိုက်ကြသည်။
နောက်ဆုံး ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေသည့် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် ကိုယ်ပေါ်မှ နောက်ဆုံးကျန်ရှိနေသော အတွင်းခံ ဘောင်းဘီဖြူဖြူလေးကို ကိုလတ်ကအသာကလေး ဆွဲယူချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။
အခုတော့ ကိုလတ်ရော၊ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ရော နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိတော့။ အခန်းထောင့် စားပွဲမှ ညအိပ်မီးလုံး အလင်းရောင်ပြာပြာလေးက ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်တကိုယ်လုံးအား အရှိကိုအရှိအတိုင်း ဖေါ်ပြနေလေသည်။ ဖြူဖွေးနေသော ကိုယ်လုံးပေါ်မှ အဝင်းသားမြင်နေရသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ တင်းနေသည်။ပေါင်လုံးတစ်တစ်ကြီးနှစ်ခုကြားမှ မောက်ကြွနေသော ဆီးခုံဖေါင်းဖေါင်းကြီးမှာ မဲနက်သောအမွှေးများဖြင့်အုပ်လျှက် အတော်ပင်အသဲယားချင်စရာ ကောင်းနေတော့သည်။

ကိုလတ်လည်း အခုတော့စိတ်ကိုဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မနိုင်တော့..ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ အိတွဲသော နူတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲ၍စုပ်ယူလိုက်ရင်း လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ကျောပြင်နုနုတခုလုံးအား ပွတ်သပ်ရင်းတဖြေးဖြေးချင်း အောက်ဖက်ကိုရောက်ရှိသွားသည်။ နောက်တော့ နူးအိသောဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား အသာအယာပွတ်ပေးရင်း ပေါင်အတွင်းသားကြားထဲသို့ လက်ခလယ်ဖြင့် မသိမသာပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ တအင်းအင်းညည်းလျှက် ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီးတလုံးအား မသိမသာ မ၍ ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလတ်၏လက်ဖြင့် အပွတ်ခံနေရသော ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတလျှောက်တွင် အရည်များစိမ့်ကျလာလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ကလည်း ကိုလတ်၏ကျောပြင်ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားရင်း တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ နောက်တော့ သူမ၏ဗိုက်သားပြင်တွင် ထိုးကပ်နေသော ကိုလတ်၏လီးကြီးကို ရုတ်တရက်လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းနေသော လီးကြီးအား သွယ်လျှလျှလက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းမှ မို့ဖေါင်းနေသော သူမ၏ဆီးခုံဆီသို့ ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုလတ်က တစောင်းလှဲနေရာမှ သူမ၏ကိုယ်လုံးပေါ်တက်ခွလိုက်ပြီး လည်တံစင်းစင်းလေးအား ငုံစုပ်လိုက်ရာ.. ‘အား…ကိုလတ်ရယ်…အို..’ တိုးညှင်းစွာ ရေရွတ်ရင်း ကိုလတ်၏ကျောပြင်အား အတင်းပင်ဖက်တွယ်ထားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူမ၏ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးအား ခပ်ကားကားလုပ်လိုက်ရင်း ကိုလတ်၏ လီးတောင်တောင်ကြီးကိုဆုပ်ကိုင်လျှက် စောက်ရည်များ ရွဲနစ်နေသော သူမ၏စောက်ဖုတ်အဝ သို့တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလတ်ကသူ၏ လီးကြီးကို အထဲမသွင်းသေးဘဲနီရဲနေသော ဒစ်ဖူးကြီးဖြင့် စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်ဆွဲပေးရင်း ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ နို့ကြီးအားစုပ်ယူလိုက်လေသည်။ ‘အား ..အား…ဟင်း..ဟင်း..’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် မှာတကိုယ်လုံးကော့ပျံတက်လာသည်။ ကိုလတ်လက်တဖက်က နို့တလုံးကိုဆုပ်ညှစ်နယ်ရင်း နို့သီးလေးကိုလျှာဖျားဖြင့် တို့ထိပေးနေပြန်သည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ မနေနိုင်တော့ပြီမို့ ဖင်ဖြူကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲလျှက် ကိုလတ်၏ခါးပေါ်သို့ ပေါင်ကိုချိတ်တင်လိုက်ပြီး အောက်မှကော့ပေးလိုက်လေရာ ကိုလတ်၏လီးထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏အတွင်းသို့ တထစ်ခန့်ဝင်သွားလေသည်။ ‘အား..ကိုလတ်ရယ်..မသွယ်မနေတတ်တော့ဘူး.. အို…ယားလာပြီ’ ကိုလတ်လည်းမနေသာတော့။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆွဲ၍ စောက်ဖုတ်ကြီးအတွင်းသို့ အသာအယာဖိကပ်၍ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ ပါးစပ်ကလေး ဟလျှက်တချက်မျှကော့တက်သွားပြီး ခေါင်းရင်းဖက်မှ ခေါင်းအုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။

ကိုလတကြ သူ၏လီးတံကှီးအား တခကွခြငွြး အသာအယာပငြ အဆုံးထိအောငထြိုးထညြ့လိုကတြိုငြး ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယြ နူတဖြွားမှ တ အငြးအငြး ညီးညူသံက အဆကမြပှတပြေါလြာလသညြေ။ ကိုလတြ၏ မာကွော တောငြ့တငြးလှသော လီးကှီးကလညြး သူမ၏တောငတြကပြှူးထှကနြသေော စောကစြိအား မထိတထိပှတဆြှဲနသညေမြို့ ဖေါမြပှနိုငသြော ရသာထူးကိုနှဈယောကသြား ခံစားနကှလေသညြေ။ ‘ဗှှတြ ဗှှတြ….အငြး အငြး အား..အာ…’ ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ဖှူဖှေးတငြးကားနသေော ဖငကြှီးနှဈလုံးအား ဆုပမြရငြး အခကွလြေးဆယခြနြ့ မှနမြှနလြိုးပေးလိုကရြာ ..ကိုလတကြ လီကှီးဆောငြ့အထညြ့ ..သူမကလညြး စောကပြတအြတှငြးနူတခြမြးသားမွားဖှငြ့ လီးကှီးအား စုပညြှဈလိုကဖြှငြ့တကညြီညီစခနြးသှားရငြး ကာမအရသာကို အားရပါးရခံစားနကှလေသညြေ။ ‘အိုး..အား..ကိုလတြ..မသှယပြှီးတော့မယြ..နာနာလေး ဆောငြ့လိုးပေးစမြးပါ….မနနေိုငတြော့ဘူး…ဟငြး..ဟငြး..’ ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယြ၏ တဏှာသံဖှငြ့ ခပနြှဲ့နှဲ့ညညြးသံ အဆုံးမှာ ကိုလတလြီးထိပကြှီးမှာ ပူကနဲဖှဈသှားပှီး သုတရြေ ပူပူမွားကို ပစွကြနဲနဲ ပစွကြနဲ ပနြးထုတရြငြး လီးကှီးကို ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယြ၏ စောကဖြုတတြဆုံးထိုးထညြ့ကာ ဆနြ့ငငဆြနြ့ငငဖြှငြ့ သူမ၏ကိုယပြေါသြို့ စိုကကြသွှားလတေော့သညြ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဆေးခနြးထဲတှငြ လူရှငြးစပှုပှီဖှဈသညြ။ အခုမှ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယနြှငြ့ ကိုတူးတို့စကားအေးအေးဆေးဆေးပှောဖှဈ ကှတော့သညြ။ ကိုတူးက အငြျကွ ီကှညပြှာရောငလြကတြိုနှငြ့ ပိုးပွော့ပွော့ထမီအပှာရငြ့ရောငဝြတထြားသော ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယကြို ခပငြေးငေးလေးကှညြ့နမေိသညြ။ လကမြောငြးသားဖှူကဈကဈ နှဈဖကမြှာ မီးရောငဖြှူဖှူအောကတြှငြ ဖှိုးလကနြသညြေ။ တငပြါးကားကားစှငြ့စှငြ့ကှီးပေါမြှ အတှငြးခံပငတြီ အရာလေးကို ပိုးပွော့ထမီအောကတြှငြ ခပထြငြးထငြးတခကွတြခကွြ မှငနြရသေညကြ အသဲယားစရာ… ကိုတူး၏ အာခေါငမြွားကိုခှောကသြှေ့သှားစသညြေ။ ‘ကိုတူး..ဒီနေ့အိမပြှနရြငြ မမသှယနြဲ့တခါထဲ လိုကပြှနကြှာ’ နံရံဖကကြိုကွောပေးရပရြငြး ဆေးပုလငြးကိုရှေးနသေော မမသှယကြ ရုတတြရကလြှညြ့ပှောလိုကသြဖှငြ့ မမသှယတြငသြားကှီးကို တပတြပမြကမြကငြေး နသေော ကိုတူး အားတုံ့အားနာဖှငြ့ သူခိုးလူမိသလို မကွနြှာ အိုးတိုးအမြးတမြးဖှဈသှားသညြ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယကြ သတိပှုမိပမေဲ့ လူကှီးပီပီ မသိဟနဆြောငလြိုကသြညြ။ ‘ဘာဖှဈလို့လဲ မမ’ ‘အေးကှာ..ဘယကြ ကလကခွေတှမှေနြေး မသိပါဘူး..မမကိုလိုကနြောကလြို့..ဟိုပှော ဒီပှောနဲ့’ ‘ဘယကြကောငတြှလေဲ မမ..’
‘မသိပါဘူးကှာ..မနေ့က ကားပေါြ အထိတောငလြိုကလြာသေးတယြ…ကားပေါြ မှာ လဲ မမနောကကြ ကပရြပပြှီး..ဟိုတိုး ဒီတိုး နဲ့..သိပရြှံဖို့ကောငြးတာပဲ’ ‘တောကြ..တောတြောလြူပါးဝတဲ့ကောငတြှေ..တှေ့မယြ’ .. ကိုတူးက မကွမြှောငကြှုတရြငြး ကှုံးဝါးလိုကသြညြ။
‘အောငမြယြ..ဒေါသကလညြးကှီးပ၊ ..ဒါပဲနောြ..ဒီလိုကောငတြှနေဲ့ ဖကပြှိုငပြှီး ထိုးလားကှိတလြား သှားလုပမြနနေဲ့အုံး’ ပှောမိပှီးမှ မှားသှားသလို နောငတြရမိသှားသညြ။ ကိုတူး၏ လကရြဲဇကရြဲသတျထိကို ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယသြိသညလြေ… ဒေါသထှကနြသေောကိုတူးက ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယပြှနခြွော့မော့ရသညြ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယရြှေ့မှာမို့ ကိုတူးငှိမနြလေိုကသြညြ။ စိတထြဲကတော့ မကွနပြေ။ ဒီလိုနှငြ့ဆေးခနြးပိတခြွိနရြောကခြဲ့သညြ။ ကားမှတတြိုငဆြီ နှဈယောကအြတူတူလွှောကလြာရသညကြို ကိုတူး ကှညနြူးနမေိသညြ။ ရပကြှကလြမြးမီးတှကေ ကွိုးတိုးကွဲတဲ…လရောငရြှိပလေို့သာတောတြော့သညြ။ လရောငဖြွော့ဖွော့အောကတြှငြ ယှဉတြှဲလမြးလွှောကလြာရသညကြ ကိုတူးရငကြို တလှပလြှပနြှငြ့ လိူကဖြိုမောစသညြေ။ ခပလြှမြးလှမြးတဲအိမလြေးဆီက သဲ့သဲ့လေးပွံ့လှငြ့လာသော အခစွတြေးညညြးသံလေးကလညြး တစိမြ့စိမြ့နှငြ့ နှလုံးသားကိုမထိတထိကလိနသလေိုလို..မမသှကကြိုယသြငြးနံေ လးကလညြးလမြးဘေးခှံစညြးရိုးမွားမှ ညမှှေးပနြးလေးမွားနှငြ့ အပှိုငြ … ။ ကပပြှီးလမြးလွှောကရြငြး တခကွတြခကွြ မမသှယဖြငသြားကားကားကှီးမွားက ကိုတူးနှငြ့ ထိမိလတေိုငြး တုံတုံအိအိအရသာက ကိုတူးရမကသြှေးမွားကို ထကှှလာစသညြေ။ သုံး လေး ငါးခါလောကြ အဲ့လိုထိမိပှီးသော အခါ ကိုတူးပုဆိုးကှားမှ လီးတနကြှီးမှာ နဂါးအမောကထြောငလြာသလို တရူးရူးနှငြ့ တငြးမာထောငတြကလြာလသညြေ။ ပထမတော့ ရှကကြိုးရှကကြနြးဖှငြ့ ဖုံးဖုံးဖိဖိလုပသြေးသညြ။ နောကတြော့လဲ မရတော့..လှှတထြားလိုကရြတော့သညြ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ကိုတူးအဖှဈကို သတိပှုမိပမေဲ့လဲ မသိခငွဟြနဆြောငရြငြး စကားကို အဆငမြပှတပြှောရငြး ဆကလြွှောကနြရလေသညြေ။
‘ကိုတူး..ဟိုနှဈကောငကြိုတှေ့လား..သူတို့ပေါ့..မမပှောတာ..ကိုတူ းရှောငနြိုငအြောငလြို့ မမသှယပြှထားတာ..ဝေးဝေးရှောငနြောြ’ လကမြောငြးကို ဆှဲကိုငလြူပရြငြးပှောလိုကသြော မမသှယစြကားကှောငြ့ ကိုတူးသတိဝငလြာပှီး မမသှယပြှရာကို လှမြးကှညြ့လိုကသြညြ။ လမြးဓါတတြိုငအြောကမြှာ ဆေးလိပတြဖှားဖှားနှငြ့ငနာနှဈကောငြ.. ကိုတူးမှငဖြူးပါသညြ..ဆေးခနြးနားမှာ ရဈသီရဈသီလုပနြကှမေို့ သတိပှုမိနသညြေ။ ‘တှေ့ကှသေးတာပေါ့..’ ကိုတူးစိတထြဲက ကှုံးဝါးလိုကသြညြ။
——————————————
ယနေ့ဒေါကတြာ မှငြ့မှငြ့သှယဆြေးခနြးရောကသြညနြှငြ့ လူနာတှကေ စုပှုံရောကနြသညေမြို့ ဘီဒိုဖှငြ့ရငြးဆေးပုလငြး ယူနသေော ကိုတူးကှောပှငကြို လှမြးကှညြ့ရငြး အခနြးထဲသို့တနြးဝငသြှားသညြ။ တယောကပြှီးတယောကြ စမြးသပဆြေးပေးဆေးထိုးနှငြ့ အခွိနကြ ကုနမြှနမြသိကုနြ သှားသညြ။ဆေးခနြးပိတခြွိနရြောကမြှပဲ အညောငြးပှအညောပှေ အကှောဆနြ့လိုကရြငြး ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယအြခနြးအပှငသြို့ ထှကလြိုကသြညြ။ ‘ဟငြ..ကိုတူးမကွခြုံးက ဘာဖှဈတာလဲ’ ညိုမဲနသေော ဒဏရြာနှငြ့ အကှဲရာကို အလနြ့တကှားကှညြ့ရငြး မေးလိုကသြညြ။ ကိုတူးက ဘာမှမပှောပဲ ဆေးပုလငြးမွားကို ဆကသြိမြးနသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယကြ ရှေ့သို့တိုး၍ ကိုတူးခေါငြးကို လှမြးကိုငရြငြး သသခွေောခွာကှညြ့လိုကသြညြ။ သှေးအနဲငယစြို့ နသညြေ။ ‘ကိုတူးဘာဖှဈတာလဲလို့ မမမေးနတော မပှောဘူးလား ‘
‘ခွောလြဲ တာပါ..မမရာ’ ‘မဟုတဖြူး..မဟုတဖြူး..ဒါခွောလြဲတဲ့ ဒဏရြာမဟုတဖြူး..မမကိုမညာနဲ့’ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ လှဈကနဲသတိရလိုကမြိသညြ။
‘ကိုကောငတြှနေဲ့ ရနသြှားဖှဈတယြ မဟုတလြား..မမအသအခွောပှောထားရဲ့နဲ့ကှာ…မမစကားကိုနားမထောငြ ဖူး’ မှနပြါသညြ။ ဒီနေ့ ခပစြောစောလာခါ ကားဂိတမြှာ စောငြ့နလေိုကသြညြ။ ဟိုနှဈကောငကြို တှတောနှငြ့ ဘာမပှောညာမပှော အတငြးလကြဦးအောငဆြောထြညြ့လိုကသြညြ။ အလဈခံလိုကရြသဖှငြ့ ငနာနှဈကောငြ တောတြောြ အီသှားသညြ။ မိမိမှာလညြး အလဈဝငလြာသော အုတကြွိုးတပဲ့ကို ကဗွာကသီရှောငမြိလို့ အပေါယြံလေးသာရှပထြိပှီး ကံကောငြးထောကမြစှာ မကွလြုံးနှငြ့သီသီလေးလှဲခဲ့သညြ။ မမသှယအြတှကဖြှဈရသညမြို့ ကွနပေအြားရမိသညြ။ ‘လာစမြး ကိုတူး..လာလာ..’ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယကြ ကိုတူးလကမြောငြးကို ဖမြးဆှဲရငြး အတှငြးခနြးသို့ ဝငခြဲ့သညြ။ လူနာစမြးကုတငပြေါြ ထိုငခြိုငြးရငြး အနာကို ဆေးကှောရငြးဆေးထညြ့ပေးလိုကသြညြ။ ‘မငြးက တောတြောခြကတြယကြှယြ..မမပှောထားရဲ့နဲ့..ကံကောငြးလို့..မတောလြို့ မကွလြုံးထိသှားရငြ ဒုကျခ ‘ ဂရုဏာဒေါဒေါပှောနသေော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယကြို အောကမြှ မကွနြှာလေးကို မော့ပေးရငြး ကိုတူးအသာငှိမနြမေိသညြ။ ‘ဒီဘကလြှညြ့အုံး ‘ ..
ကိုတူးခေါငြးကို နဲနဲလှညြ့လိုကသြညြ။ လှညြ့လိုကခြါမှ မကွနြှာတဲ့တဲ့ ရှေ့မှာဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ပှညြ့ဖှိုးသော ဝငြးဝငြးမောကမြောကနြို့အုံ နှဈလုံးက မကွနြှာနှငြ့ မထိတထိ ကလူ၏သို့ မှှူ၏သို့…..
ကိုတူးမကွလြုံးကို ကဗွာကရာ စုံပိတလြိုကရြသညြ။တဖှငြးဖှငြး နှဈထကှှလာသော ပေါငကြှားမှ လိငတြံကှောငြ့ စိတကြိုတခှားအာရုံလှှဲလိုကရြသညြ…တကယဆြိုတော့ဒေါကတြာမမ ကမိမိအလုပသြခငကြွေးဇူးရှငြ မဟုတပြပေါပဲလား…
———————————————————
ကိုလတနြှငြ့ မတှေ့ရသညမြှာ တဈလကွောကြွောရြှိပှီ။ ကိုလတခြရီးထှကသြှားသညြ ဟုသာသိရသညြ။ ဘယဆြီမှနြးတော့မသိ။ တကယတြော့ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ ကိုလတကြိုတပမြကခြငွြးသာဖှဈသညြ။ ခစွလြို့ တမြးတလှှမြးဆှေးရသညထြကြ သှေးသားသောငြးတမူ့ကှောငြ့ သတိရမိသညကြပိုသညြ။ကိုလတမြရှိ၍ ပှတလြတနြသဖှေငြ့ ရငထြဲအီသလို ဟာသလိုလို နှငြ့ တခုခုကို အလိုမပှညြ့သလို ဖှဈနသညြေ။ ဟိုတှေးဒီတှေးဖှငြ့ ကိုလတလြကဆြောငပြေးထားသော လကမြှလကပြတနြာရီအကောငြးစားလေးကို ငုံ့ကှညြ့လိုကသြညြ။ ကိုးနာရီထိုးရနြ ဆယမြိနဈ၊ ဆေးခနြးပိတရြနြ အခွိနနြီးပှီ။ကိုတူးက အရှေ့တံခါးခပွကြို ဆှဲပိတလြိုကသြညြ။
ထိုအခိုကြ ဝေါကနဲ ဆိုငြးမဆငြ့ဗုံမဆငြ့ ရှာခလွိုကသြော မိုးသံကှောငြ့ ကိုတူးကိုလှမြးပှောလိုကသြညြ။ ‘ကိုတူး ..ဆေးခနြးတံခါးတှေ သသခွေောခွာပိတနြောြ’ ‘ဟုတကြဲ့ မမ’ ကိုတူးက ရိုသစှောဖှငြ့ အဖှပေေးလိုကသြညြ။ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယလြညြး ထိုငရြာမှထလွှကြ ဘေးပှတငြးပေါကမြွားကို လိုကပြိတလြိုကသြညြ။ ဘယအြခွိနကြ အညိူးကှီးနမှနြေး မသိသော မိုးက တဝုနြးဝုနြးတဒိုငြးဒိုငြး သဲကှီးမဲကှီးရှာခလွာသညြ။ လေ ပါပါလာသညမြို့ သဈကိုငြးလူပသြံ တံခါးရှကလြူပသြံ တို့က ဆူညံ့နသညြေ။ ကိုတူးလညြး မိုးပကနြသေော အပေါကဝြမှ တံခါးအားအသာဆှဲပိတလြိုကပြှီး အခနြးတှငြးသို့ ဝငလြာသညြ။
‘ဖတွြ..အငြ့..’
မီးပှတသြှားသံနှငြ့အတူ အခနြးထဲမှ ထှကလြာသော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယနြှငြ့ ကိုတူးတို့ ဝငတြိုးမိသှားလသညြေ။
‘ အငြ့’ ကနဲဖှဈသှားသော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယအြား ကိုတူးက ဖမြး၍ထိနြးခွုပလြိုကမြိသညြ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့က လကတြဖကဖြှငြ့ ကိုတူးလကမြောငြးကို ဆုပကြိုငရြငြး ခဏမွှငှိမသြှားသညြ။ ‘ဟငြးဟငြး…မမရငတြုနပြှီးခေါငြးမူး သလိုလိုပဲ ကိုတူးရယြ..အဲလို မိုးအရမြးရှာရငမြမသိပကြှောကတြတတြာ..
ငယငြယထြဲက..ဟငြး….’ ‘ဟငြ..ကနွောြ ဘာလုပပြေးရမလဲ ဟငြ..မမ’ ကိုတူး ပုခုနြးပေါြ ခေါငြးကိုအသာလေးမှီရငြး ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယအြသာလေးငှိမနြမေိသညြ။ မီးမလာရသညြ့ အထဲ အပှငမြှာ မိုးကလဲအရမြး သဲနသညြေ။ ကိုတူးရငထြဲ ရှိနြးတိနြးရှိနြးတိနြးနှငြ့ တဒိနြးဒိနြးခုနလြာသညြ။ အသကြ ၂ဝကွောသြာရှိသေးပှီး ‘မ ‘အတှအကှေုံမရှိသေးသညြ့ လူပွိုရိုငြးလေးမို့ရငခြုနသြံမှနလြာသလို ပေါငကြှားမှ လိငတြနကြှီးကလညြး တဖှေးဖှေး တငြးတကလြာသညြ။ နောကတြော့ ကယောကကြတနြးဖှငြ့ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ကွောပှငပြှညြ့ပှညြ့ကို အသာအယာဖကထြားလိုကမြိလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာလဲ အမှတတြမဲ့ကိုတူးရငခြှငထြဲမှီနမေိရငြး နှေးထှေးသော အတှေ့တမွိုးကို ခံစားမိလာလသညြေ။ နုငယသြော ကိုတူး၏ တဒိုငြးဒိုငြးရငခြုနသြံက ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ စိတကြိုလူပရြှားလာစသညြေ။
ထိုအခိုကြ ကိုတူး၏မကွနြှာက ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ပါးပှငမြို့မို့ကို တဖှေးဖှေးထိကပလြာပှီး နမြးလိုကမြိသညြ။
‘အိ’ု… ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယကြ ကိုတူူး၏ရငခြှငထြဲမှ ရုနြးလိုကသြောလြညြး တငြးကှပသြော ကိုတူး၏လကထြဲမှ မထှကနြိုငတြော့။ ‘မမ’ ကိုတူး၏ ခေါြ သံတိုးတိုးလေး ထှကလြာသညြ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ ဆီမှ ဘာမှ ပှနထြူးသံ မကှားရ..မကွနြှာလေးသာ တဖှေးဖှေးမော့လာသညြ။ ကိုတူးက ပှတငြးပေါကမြှ တိုးဝငလြာသော အလငြးရောငြ မှိနမြှိနအြောကမြှ ခပဝြါးဝါး မကွနြှာလေးကို အနီးကပကြှညြ့ရငြး မကွနြှာတခုလုံးအား အငမြးမရ နမြးနလသေညြေ။ ‘ဟာ..ကိုတူးဘာလုပတြာလဲ..လှှတပြါ…မမ မကှိုကဖြူး..စိတဆြိုးမှာနောြ’ ပါးစပကြလညြးပှော..ကိုတူးလကမြှ လညြးသာသာလေး ရုနြးထှကနြလသေညြေ။ ကိုတူးက ဘာမှမပှောတော့..
ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ နီစှေးစှေးနူတခြမြးထူထူ နှဈလှှာကို မိမိနူတခြမြးဖှငြ့ ဖိကပပြှီး အငမြးမရ စုပယြူလိုကလြသညြေ။ ‘ဟငြး ဟငြး..’ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယရြုနြးအား တဖှေးဖှေးလွှော့လာလသညြေ။ ကိုတူးကိုခပတြငြးတငြးပှနဖြကရြငြး ကိုတူးနူတခြမြးကို ပှနနြမြးစုပနြမေိသညြ။ တိုမွှမက မိမိလွှာကို ကိုတူးနူတခြမြးထဲ အတငြးထိုးသှငြးပှီး လွှာခငွြး ကလိပေးနမေိလသညြေ။ နကိုကမှ ကာမရမကထြနသြော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ကိုတူး၏ လတလြတဆြတဆြတြ လူပွိုအတှေ့ကှောငြ့ သှေးသားမွားဆူပှကပြှီး ‘ ဟငြးဟငြး…ဟငြးဟငြး ‘နှငြ့ ပှောငြးဆနအြောငြ ထကှှလာလသညြေ။ ကိုတူးလကနြှဈဖကကြလညြး တဖှေးဖှေးနယကြွုးလာသညြ။ ပထမ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ တငြးမှညြ့သော ရှှရငေအြစုံကို အသာလေး ပှတရြငြး ရှရှလေး ဆုပကြိုငဖြှှဈညှဈလာသညြ။ ဒေါမြှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ကိုတူးလကမြွားကို မရုနြးဖယတြော့…ကိုတူးကိုသာ တငြးကှပစြှာပှနဖြကရြငြး ရငတြဆတဆြတခြုနလြွှကြ ဘယလြိုဖှဈမှနြးမသိသော ခံစားမူကို ခံစားရငြး ကိုတူးနှငြ့ အပှိုငခြရီးဆကနြမေိလတေော့သညြ။ ကိုတူးလကတြဖကကြ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ဆဖါရီကုတအြတှငြးမှတဆငြ့ အကွ ႌကှယသြီးမွားကို တလုံးခငွြး ဖှုတခြါ ဘရာစီယာအတှငြးမှ ပှညြ့လွှံထှကနြသေော ရငသြားထှေးထှေးကို အားရပါးရ ဆုပနြယနြလသေညြေ။ ‘အငြ့..အငြးအငြး..အိုကှယြ..အား’ ကှောပှငကြိုဖကထြားသော အခှားလကကြ ဘရာစီယာခွိတကြို ထောကကြနဲဖှုတခြလွိုကသြဖှငြ့ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ နို့ဖှူဖှူကှီး နှဈလုံးမှာ အကာအကှယအြနှောငအြဖှဲ့မဲ့စှာ တငြးတငြးကားကားကှှကှှကှီးပေါြ ထှကလြာလသညြေ။ ကိုတူးမှာ ပေါြ ထှကလြာသောနို့ကှီးနှဈလုံးကို အားရပါးရ လကနြှဈဖကဖြှငြ့ ဆုပနြယရြငြး ခေါငြးကိုငုံ့ကာ နို့အုံကှီးတလုံးကို ပါးစပဖြှငြ့ ငုံစုပလြိုကလြသညြေ။ အို..ကိုတူးရယြ..ဘယလြိုလုပနြတောလဲ..အား…ရှကတြယကြှာ..ကှညြ့ပါလား…ကဲလိုကတြာ..ဟငြး.ဟငြ…’ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ရုနြးသလိုမရုနြးသလို လူးလှနြ့ရငြး မသိမသာ ကုတငစြောငြးဆီ ရောကမြှနြးမသိရောကသြှားလသညြေ။ ကိုတူးမှာ ဘယဖြကနြို့အုံကှီးကို ပါးစပပြှညြ့ငုံရငြး လွှာဖွားက နို့သီးနီတာလေးကို ယကစြုပြ စုပလြိုကသြဖှငြ့ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ တငြးကနဲ ဖငကြှီးကော့တကသြှားလသညြေ။ ကိုတူးမှာလညြး တခါမှမကှုံဖူးသေးသော အတှေ့ကှောငြ့ စမြးတဝါးဝါး လုပမြိလုပရြာ လုပနြမေိလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယကြ ခပစြောငြးစောငြး ကုတငပြေါြ သို့လှဲကသွှားသညနြှငြ့ ကိုတူးကလညြး အလိုကသြငြ့ ထပကြသွှားလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ အောကနြူတခြမြးတှဲအား စုပယြူရငြး ကိုတူးလကတြဖကကြ သူမ၏ပှညြ့တငြးသော ဗိုကသြားဖှေးဖှပေေါြ သို့ရောကလြာလသညြေ။
နောကတြော့ လွော့ရဲရဲဖှဈနသေော ထမီစထဲသို့ လကကြိုထိုးထညြ့လိုကရြာ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ဖှတကြနဲ ကော့တကသြှားလသညြေ။ ကိုတူး၏ လကကြ မရဲတရဲနှငြ့ တဖှညြးဖှညြးပှတရြငြးပှတရြငြး ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ဖေါငြးမို့နသေော ဆီးခုံပေါမြှ အမှှေးမွားကို ထိမိလတေော့သညြ။ ကိုတူးအသကရြူသံ ပို၍မှနလြာသညြ။ လကကြ ပှတရြငြးသပရြငြး ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယကြိုယလြုံးပေါြ ခှ၍ ခှတခွေောငြးတငထြားလရော လုံခညွထြဲမှ လီးက အတငြးပငထြောငထြလွှကြ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယပြေါငလြုံးကှီးနှငြ့ ထိနလသေညြေ။ စောကမြှှေးမွားအား လကဖြှငြ့ပှတသြပရြငြး ဖေါငြးကှှနသေော စောကဖြုတအြုံကှီးအား ကိုတူးလကဝြါးဖှငြ့ ရုတတြရကအြုပကြိုငလြိုကလြရော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ နူတခြမြးနှဈလှှာမှ ‘ဟငြး..ဟငြး’ နှငြ့ ခိုငှီးသလို အသံတိုးတိုးလေး ထှကလြာသလို ဖါးဂုံညငြးလိုတငြးကားကှှနသေော စောကပြတအြုံ နူတခြမြးသားမွားမှာလညြး စိုစိစိုစိဖှဈလာလသညြေ။ ‘အို..ကိုတူးရယြ…မလုပပြါနဲ့ကှယြ..လှှတပြါနောြ…’ တတှတတြှတပြှောနသေော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယကြို ကိုတူးဘာမှ ပှနပြှောတော့။ အပှငဘြကမြှာ မိုးသံက ပို၍ပို၍ ကယွလြာသညြ။ မိုးခှိမြးသံမွား၊ မိုးထဈခွုနြးသံမွား၊ တလကလြကြ ဖှတကြနဲ ဖှတကြနဲ လငြးလကလြာသော လွှပစြီးမွားက အခနြးထဲမှ သူတို့နှဈယောကကြို ပို၍ရငခြုံစသညြေ။ ယခုတော့ ကာမရမကဇြောရှိနြ တရိတရြိတတြကနြသေော သူတို့နှဈယောကြ ဘာကိုမွှ သတိမထားနိုငအြားကှတော့ပေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ပိုးတီကောငတြှနြ့သလို တှနြ့လီမရြငြး မိမိပေါငသြားကို မထိတထိလာထိနသေော ကိုတူး၏ တောငနြသေော လီးတနကြို မသိမသာ ကိုငသြလိုမကိုငသြလိုနှငြ့ မရဲတရဲ ဖှဖှလေးအုပကြိုငလြိုကလြသညြေ။ ကိုတူးမှာ အတှငြးခံဘောငြးဘီဝတမြထားသဖှငြ့ လီးကှီးမှာ အနှောငအြဖှဲ့မရှိ ရမြးခငွတြိုငြး ရမြးနလသေညြေ။ ‘ အား …ဟငြး..’ ဟူသော ငှီးသံ သဲ့သဲ့လေးမွားက နှဈဦးစလုံး ပါးစပဖြွားမှ တိုးတိုးလေး ထှကလြာလသညြေ။ ကိုတူးလကတြဖကကြလညြး ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ လွော့ရဲရဲထမီပေါြ မှ ကားစှငြ့အိနသေော ဖငသြားကှီးကို အားရပါးရဆုပနြယရြငြး လကကြို ထမီကှားထဲ ထညြ့ကာ အတှငြးခံပငတြီပါးပါးလေးပေါမြှ တခါ ဂွုံနယသြလို စိတတြိုငြးကွ ဆုပနြယနြပှနေသြညြ။ အနှဈနှဈအလလက ကှိတပြှီးတဖကသြပြ ကိုငခြငွဆြုပနြယခြငွနြသေော မိမိအလုပရြှငြ မမလှလှ၏ဖငကြှီးအား ယခုမှ အခါခှငြ့ရသဖှငြ့ အတောမသပနြိုငြ အငနြးမရ စိတတြိုငြးကွ ပယပြယနြယနြယကြှီး ဆုပကြိုငဖြှဈညှဈပှတသြပလြိုကြ ၊တခကွတြခကွြ ဖငသြားနှဈခုအလယကြှားကို လကခြလညဖြှငြ့ ခပတြငြးတငြးထိုးလိုကနြှငြ့ စိတထြငတြိုငြး ကလိနမေိလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာလဲ ကိုတူးလီးကို ပုဆိုးပေါြ မှ ကိုငရြသညကြို အားမရသညြ့အလား ပုဆိုးကိုဇပကြနဲ ဖှီခလွိုကပြှီး ပေါြ ထှကလြာသော လီးတနထြှားထှားကှီးကို လကနြုနုလေးဖှငြ့ အုပကြိုငလြိုကရြငြး မသိမသာဖှဈညှဈ ဆုပကြိုငလြိုကြ၊ တခကွတြခကွြ အထကအြောကြ ဂှငြးတိုကပြေးလိုကြ ဂှေးဥကိုရှရှလေးပှတလြိုကနြှငြ့ စိတလြှတကြိုယလြှတြ ထငတြိုငြးကှဲနမေိလသညြေ။ နှဈယောကသြား ကာမရမကရြှိနမြွားကလညြး တနြးကနဲထိုးတကလြာသော နှလညေအြပူခွိနမြွားလို ရိပကြနဲရိပကြနဲ ပှသားတိုငဆြုံးနားထိတကလြာလသညြေ။ အပှငမြှာ မိုးလေ အေးနပမေေဲ့လညြး နှဈဦးသား ဇောခွှှေးလေးမွားပငြ ပွံနသေေး။ တဝကကြွှတကြနွသေော လုံခညွကြို အဆုံးအထိဖှခလွေိုကရြငြး ပေါငကြှားမှ လီးကလညြး မကှုံစဖူး တောငထြနသညေမြို့ ကိုတူးဘာလုပရြမှနြး မသိပဲ ထထိုငလြိုကလြသညြေ။ နောကတြော့ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ကှယသြိးမွားပှုတထြှကနြသေော ဆဖါရီကုတကြှားမှ ပှူးထှကနြသေော နို့လုံးလုံးကှီးကို လကနြှဈဖကဖြှငြ့ ဆုပကြိုငရြငြး ဖိညှဈနမေိလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာလညြး မနတတေမြထိုငတြတဖြှဈလာကာ ပေါငလြုံးတုတတြုတဖြှူဖှူကှီးနှဈလုံးကို ကိုတူး၏ဘေးသို့ မသိမသာဖှဲကားပေးရငြး ဒူးတဖကကြို ထောငထြားမိလသညြေ။
ထိုအခိုကျ အငမျးမရဖွဈနသေော ကိုတူး၏တောငျမတျနသေော လီးကွီးက ရှေ့သို့တိုးဝငျလာရာ….
‘ အို ကိုတူးရယြ…တောတြောခြကတြယကြှယြ…ဒုကျခပါပဲ…’ မငှီးသလို ငှီးသလို အသံတိုးတိုးလေးက ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ နူတဖြွားမှ ထှကလြာလသညြေ။ ကိုတူးလညြး နို့ကှီးနှဈလုံး အား လကဖြှငြ့ခပတြငြးတငြး ခွမှဆေုပနြယရြငြး လီးတနကြှီးကို ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ပေါငခြှကှားသို့ ခပညြငညြငလြေး ဆောငြ့နမေိလသညြေ။ ကှားမှ ထမီနှငြ့ ပငတြီလေးက ခံနသေေးသဖှငြ့ ထိစခငွေသြော နရောကို လီးနှငြ့မထိနိုငသြေးပေ။ ယားကွိကွိနှငြ့ ရှထလာသော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ကိုတူးအခွှတကြို မဆောငြ့တော့ပဲ ပှလေုပှခငြေ ထမီးပွော့ပွော့လေးကို ခှာခလွိုကပြှီး ပငတြီအနီပါးပါးလေးကိုလညြး ပေါငလြုံး တဈတဈကှီးမွားတလွှောကြ လိမြ့ကာလိမြ့ကာ ခွှတခြလွိုကလြသညြေ။ ယခုတော့ ကိုတူးရော ၊ သူ့အလုပရြှငြ ဆရာဝနမြ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယရြော နှဈယောကစြလုံး ကိုယလြုံးတီး မိမှေးတိုငြးဖမှေးတိုငြး ဖှဈသှားကှပပှေီ။ ရမကလြိူငြးထနနြသေော လူသားနှဈဦးမှာ ဘာကိုမှလဲ မမှငနြိုငအြားတော့ပါပေ။ တဦးကိုတဦး
တငြးကှပစြှာဖကရြငြး အငမြးမရ နမြးစုပနြကှလေသညြေ။ ကိုတူးက လကထြဲမှ နို့ကှီးနှဈလုံးအား လကနြှဈဖကဖြှငြ့ ကှိတမြနိုငြ ခဲမရ ခွမှဆေုပနြယနြသလေို ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ မှာလညြး တအငြးအငြး ညညြးလွှကြ လကထြဲမှ လီးတနကြှီးကို သူမ၏ ကားထားသော ပေါငခြှကှားစောကဖြုတအြဝနုငြ့ တေ့ပှတလြေး ပှတလြိုကြ နှငြ့ လူပရြှားရငြး နောကဆြုံးတော့ ပီပီပှငပြှငပြငြ လီးကှီးကို စောကခြေါငြး ဝသို့ဖိပှီး ကော့တေ့ တေ့ပေးလိုကလြသညြေ။ စောကဖြုတြ၏ ပူနှေးသော အတှေ့ကို တခါမှမခံစားဖူးသော ကိုတူးမှာ ရုတတြရကြ ဘာလုပရြမှနြးမသိပဲ လီးကိုကော့ထိုး သှငြးလိုကရြာ ဒဈကှီးမှာ ဒါးအိမထြဲဝငသြှားသော ဒါးကဲ့သို့ လွှောကနဲ စှပကြနဲ ဝငသြှားလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ တခကွတြှနြ့သှားရငြး ကိုတူူးကို တငြးတငြးကှပကြှပြ ဖကထြားမိလိုကလြသညြေ။
‘ ဗှှတဗြှှတြ… အား.. အား..’ ကိုတူးက လူပွိုပီပီ အတငြးပငြ ဆောငြ့ပေးလိုကသြညြ။ လီးမှာ သိပမြကှီးလှသောလြညြး ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ အပေးအယူကောငြးမူကှောငြ့ ထိရောကမြူရှိလှသညြ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယတြယောကြ အကှောအခှငတြှေ အဖငွြးဖငွြး စိမြ့တကလြာသညြ။ ‘အား..အား…အငြး.. အိုး..အား’ ‘အို ဘာတှေ ဖှဈကုနပြှီလဲ မသိဘူးကှယြ..’ ‘ခဏလေးပါ မမရယြ..ကနွောြ မမကို တကယခြစွတြာ..ဟငြး..’ ကိုတူးက ကယောငကြတမြး လွှောကပြှောရငြး
ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ပုခုံးတငြးတငြးလေးအား ဆုပကြိုငရြငြး အငမြးမရ ဆောငြ့လိုးပေးနသညြေ။ အခကွြ၂ဝ၊၃ဝ ခနြ့ ဆောငြ့ပေးလိုကသြောအခါ တဖှေးဖှေးနှငြ့ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ ဖငကြှီးကော့ကော့ တကလြာပှီး ပေါငလြုံး ဖှူဖှူကှီးနှဈလုံးကို အတငြးဖှဲအတငြးထိုးနှငြ့ ဇတဇြတြ ဇတဇြတဖြှဈလာသလို ကိုတူးကလညြး လကနြှဈဖကဖြှငြ့ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယခြါးသှယသြှယြ လေးကို စုံကိုငကြာ တအားကုနြ ကွုံးဆောငြ့ လိုးထညြ့နလသေညြေ။ ‘အား..အငြး..ဟငြး.. အား..’ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ နူတခြမြးဖွားမှ အသံခပကြယွကြယွလြေး မိုးသံလသေံကှားကို ထိုးဖေါကတြိုးထှကလြာလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယတြယောကြ အားမရနိုငတြော့..ကိုတူးပုခုံးကို ဆှဲကိုငရြငြး အောကမြှ ဖငကြှီးနှဈလုံးကို ကော့ကော့ပေးခါ တနပြှနဆြောငြ့ဆောငြ့ တငနြလသေညြေ။
‘ အိုး..အား…အား..’ ကိုတူးက သူ၏လီးကို အပွငျသို့ အသာဆှဲထုတျလိုကျပွီး တဖနျ ခပျကွမျးကွမျးလေး ပွနျဆောငျ့သှငျးလိုကျရာ
ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ အရညစြိုနသေော စောကပြတအြတှငြးသားမွားက ခစွလြီးတနကြှီးကို စုပရြဈဆှဲယူလိုကသြဖှငြ့ ကိုတူးတကိုယလြုံး ကငွတြကသြှားလသညြေ။ အငြး ကနဲ အောြ ရငြး ကိုတူး ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ဖငတြငြးတငြးကှီးအား အတငြးပငြ လကနြှဈဖကဖြှငြ့ ဖကထြားမိလသညြေ။ ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ရငထြဲမှ ဖိုလိူကသြံမွားက အပှငမြှ မိုးခှိမြးသံ ထကပြငြ ကယွလြောငသြညဟြု ထငရြလသညြေ။ ထိုအခိုကြ ကိုတူး၏လီးကှီးမှာ ပူကနဲ ဖှဈသှားပှီး လီးထိပမြှ လရညမြွား ပနြးကနဲ ထှကသြှားလရော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယမြှာ ‘ဟငြး’ ကနဲ ညညြးညူလွှကြ ကိုတူး၏ကွောပှငကြယွကြှီးကို တငြးကှပနြအေောငြ ဖကထြားရငြး စောကဖြုတအြုံကှီးမှာ တငြးကနဲဖှဈသှားပှီး ခှဖွေားမွား ကောကကြှေးကာ အကှောဆနြ့ငငြ ဆနြ့ငငဖြှငြ့ တခွီပှီးသှားလတေော့သညြ။ အပှငမြှ မိုးကလညြး တဝုနြးဝုနြး တဒိုငြးဒိုငြးဖှငြ့ ရှာ ကောငြးတိုငြး ရှာနလသေညြေ။ ထိုနညြးတူ တဒုနြးဒုနြး ခုနတြကနြသေော ဒေါြ မှငြ့မှငြ့သှယြ၏ ရမကလြိူငြးမွားက ကိုတူးရငကြိုပါကူးစကြ စပေါတော့သညြ။ ဒီညအဖို့ ဘယလြိုမှ မစဲနိုငတြော့သော ရမကမြိုးမွားပါပေ။ ဒီညတငမြဟုတြ..ဘယတြော့မှ စဲ နိုငတြော့မညြ မဟုတသြော ခစွသြော ဒေါကတြာမမ နှငြ့ ကိုတူးတို့၏ အခစွရြမကမြိုး ပငဖြှဈပတေော့သညြ။