ာက်တနေ့ မနက်မှာ နိုးနေပေမယ့် အိပ်ရာထဲက သူ မထွက်ချင်လို့ ဆက်အိပ်နေတဲ့အချိန် ဖုန်း လာလို့ ကုတင်ဘေး ကပ်ရက် စားပွဲပေါ်က ဖုန်းကို လှမ်းကောက်ကိုင်လိုက်တယ် ။ “ ထင်အောင်ကျော်လားဟင် …” “ ဟုတ်ကဲ့…မမ ” ဒေါ်ရွေဖြူသန့် ..ခေါ်တာ ….။ “ ထင်အောင်ကျော် ရေ..နိုးပြီလား..စောစောစီးစီး ခေါ်ရတာတော့ အားနာတယ်ကွယ်…ဒါပေမယ့် ရွေနန်း အိမ်က တယောက်ထဲ ထွက်သွားလို့..မမတို့ စိတ်ပူနေကြတယ် …ထင်အောင်ကျော် လိုက်ရှာပေးပါအုံးကွယ်….ဒီကောင်မလေး ညလဲ မအိပ်ဘူး..ငိုလိုက်တာလည်း အရမ်းဘဲ…” “ ဟုတ်ကဲ့မမ..ကျနော် အခုဘဲ လိုက်ရှာပါမယ် …” “ သူ ဘာဖြစ်တာလဲ..ရီးစားနဲ့ ကွဲတာလား….” “ ဟုတ်ပါတယ်..မမ…အဲဒီ သဘောပေါ့…” “ အေး..မင်းက သူ ဘယ်တွေ သွားနိုင်သလဲ ပိုသိမယ်..လူလိုရင် ကားလိုရင် ဖုန်းဆက်လိုက်နော်…” “ ဟုတ်ကဲ့…မမ….ရွေနန်းက ကား နဲ့ ထွက်သွားတာလား…”။“ ဟုတ်တယ်…သရီးတူးသရီး နဲ့ ထွက်သွားတာ….” “ ကျနော် အမြန်ဆုံး လိုက်ရှာမယ်..မမ…စိတ်ချပါ….” “ အေးအေး..ထူးခြားရင်…တွေ့ရင် အိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပါကွယ် …” ။

“ဟုတ်ကဲ့ ..မမ…” အိပ်ရာက ချက်ချင်းထ..မျက်နှာသစ် သွားတိုက် ရေချိ ုးလိုက်ရတယ် ။ ရွေရေးဆီ သွားချော့မယ့် အစီအစဉ် ပျက်သွားပြီ ။ ရွေနန်းကို လိုက်ရှာဖို့ သူ့ကို ဒေါ်ရွေဖြူသန့်က တာဝန်ပေးလိုက်ပြီ မဟုတ်လား…။ အိမ်က မထွက်ခင် “ ရွေရေး ” ကို ဖုန်းထပ် ခေါ်ကြည့်သေးသည် ။ ရွေရေး မကိုင်ဘူး ။ အရင်ဆုံး ရွေနန်း ချိန်းတွေ့နေကျ “ ကိုထက် ” တို့ ခြံကို သူ လိုက်သွားကြည့်လိုက်သည် ။ ရွေနန်း ရဲ့ အရိပ်အရောင်ကို မတွေ့ဘူး ။ ကိုထက်ကို ခေါ်မေးလိုက်တော့လည်း ကိုထက်က ရွေနန်း မလာ ဘူးလို့ ပြောတယ် ။ ရွေနန်း နဲ့ တွဲတာများတဲ့ ဒေလီယာဝင်းထွန်း ကို သတိရလိုက်သည် ။ ဒေလီယာဝင်းထွန်း အိမ်ကို သူ ရောက်သွားသည် ။ ဒေလီယာဝင်းထွန်းက ရွေနန်းဘုံ သူ့ဆီကို ရေက်မလာဘူး လို့ ပြောသည် .။ သူ သူငယ်ချင်းတွေကို ဖုန်းဆက်ပြီး မေးပေးမယ်ဆိုပြီး သူ့ရှေ့မှာဘဲ ဖုန်းနဲ့ သူငယ်ချင်း အိမ်တွေကို ဆက်ပေးသည် ။ သူငယ်ချင်းတယောက်က ရွေနန်း အလုံလမ်းက သူငယ်ချင်းတယောက်ရဲ့ ပါတီမှာ ရောက်နေတယ် လို့ သတင်းပေးတယ် ။ သူ လိပ်စာမေးပြီး ချက်ချင်းဘဲ လိုက်သွားလိုက်တယ် ။

ခြံဝင်းကျယ်ကြီး ထဲမှာ ကားတွေ တော်တော်များများ ရပ်ထားတာ တွေ့ရတယ် ။ ခြံစောင့်က တံခါး ဖွင့်မပေးလို့ သူ ဘာကောင်လဲ ဆိုတကို နဲနဲ မာမာ ပြောလိုက်တော့ ပြာပြာသလဲ တံခါးဖွင့်ပေးတယ် ။ တိုက်ကြီးထဲကို ဝင်ဖို့လည်း ခြံပေါက်ဝကလိုဘဲ တံခါးစောင့်ကို ခပ်မာမာ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ပြောလိုက်မှ ဝင်ခွင့် ရတယ် ။အထဲမှာ မှောင်နေတယ် ။ တံခါးပေါက်တွေ..ပြူတင်းပေါက်တွေကို ကန့်လန့်ကာတွေ ချထားတယ် ။ ဆူဆူညံညံ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်း သီချင်းသံတွေ ဆူညံနေတယ် ။ ကောင်လေးတွေနဲ့ ကောင်မလေးတွေ ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်နဲ့ ခုန်ပေါက်ပြီး ကနေကြတယ် ။ အမှောင်ထဲမှာ ခုန်ပေါက်ကနေတဲ့ လူငယ်တွေထဲ ရွေနန်း ပါမလား သေသေချာချာ လိုက်ကြည့်တယ် ။ မတွေ့ဘူး..။ စားသောက်စရာတွေ ထားတဲ့ အခန်းထဲမှာတော့ မီးလင်းနေတယ် ။ အဲဒီအခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့ စားနေတဲ့ ကောင်လေး..ကောင်မလေးတွေကို တွေ့ရတယ် ။ “ ရွေနန်းဘုံ သိလား…” ကောင်လေးတွေကတော့ သူ့ကို မသိသလို မထေမဲ့မြင်ပုံစံတွေနဲ့ တဖက်ကို လှည့်နေကြပေမယ့် ကောင်မလေး တယောက်ကတော့ “ သိတယ်..” လို့ ပြန်ဖြေတယ် ။

“သူ ဘယ်မှာလဲ…” လို့ ထပ်မေး တော့ ဘေးက ကောင်လေးတယောက်က “ ဖြေမနေနဲ့..ဘာဘဲကြီးလဲ မသိဘူး…” လို့ တားလိုက်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေးက ဖြေပါတယ် ။“ အပေါ်ဆုံးထပ် တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်မှာ ရှိတယ် …” လို့ ဖြေတယ် ။ တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်ကို ဘယ်လိုသွားရသလဲတော့ သူ ထပ်မမေးတော့ပါဘူး..။ သူ့ဖါသာ ရအောင် ရှာတယ် ။ အပေါ်ဆုံးတပ်ကို ရောက်တော့ ရွေနန်းကို ခုံရည်တလုံးပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ သူ့ဘေးမှာက ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ သရုပ်ပျက် ဝတ်စားထားတဲ့ ကောင်လေး တယောက် ရှိနေတယ် ။ “ ရွေနန်း …ဘာဖြစ်လဲ….” ကောင်လေးကို မေးလိုက်တော့ “ အရက်မူးသွားတာပေါ့…” လို့ ဖြေတယ် ။ သူရွေရေးကို နှိုးကြည့်တယ် ..။ ရွေရေး သတိရှိပေမယ့် အင်းအဲနဲ့ တော်တော့်ကို မူးနေတယ် ။ သူ့ကို တွေ့တော့..“ ရွေနန်း ပြန်ချင်တယ်…” လို့ ပြောတယ် ..။ သူ ရွေနန်းကို မထူတယ် ..။ တွဲဖက်ပြီး အောက်ကို ဆင်း..ကားပေါ်တင်တယ် ။ ကားပေါ်မှာလည်း ရွေနန်း မျက်လုံး မဖွင့်နိုင်ဘဲ ခွေနေတယ် ။ အရက်နံ့တွေ နံဟောင်နေတယ် ။

ပါးစပ်က “ အိမ်ကို တော့ မပြန်ဘူး…ကိုထင်အောင်ကျော့်အိမ်ကို မောင်း….” လို့ ပြောတယ် ။ ရွေနန်း ဘာပြောပြော သူ ရွေနန်းကို သူတို့အိမ်ကို ပြန်ခေါ်သွားဖို့ လုပ်တယ် ။ ရွေနန်းတို့အိမ်ဖက်ကို ဦးတည်ပြီး မောင်းလိုက်တယ် ။ ရွေနန်း. မျက်လုံးပွင့်လာပြီး….“ ရေသောက်ချင်တယ်…..ရေပေးပါ….” လို့ ပြောတယ် …။ ပေးစရာ ရေကလည်း မရှိဘူး..။ ရောက်နေတဲ့ နေရာ အနီးအနားကို ကြည့်တော့ ဘဖက်ရည်ဆိုင်လေး တဆိုင် တွေ့တယ် ။ ကားထိုးရပ်ပြီး ဆင်းကြည့်တယ် ။ ရေတော့ မရဘူး..။ စပတ်ကလင် ရ တာနဲ့ ရွေနန်းကို တိုက်တယ် ။ ရွေနန်းပုံက တော်တော့်ကို ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဘဲ ။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန် ကလည်း ပြေကျွတ်လို့ ..။ “ ကိုထင်အောင်ကျော်..အကိုက ဘာအချိုးချိုးတာလဲ….” လို့ သူ့ကို မေးလို့ “ ဘာဖြစ်လို့လဲ ရွေနန်း…” လို့ သူပြန်မေးလိုက်တယ် ..။ “ အိမ်မပြန်ချင်ပါဘူး လို့ ပြောတဲ့ဟာကို အိမ်နား ရောက်နေပြီလေ….” လို့ ပြောလိုက်လို့ ရွေနန်း သတိတော့ ရှိသား..။ဘယ်နားရောက်နေလဲ ဆိုတာ သိနေတယ် …လမ်းကိုမှတ်မိနေတယ်….ဒါဆို ရင်တော့ သိပ်မဆိုးပါဘူး…လို့ စိတ်ထဲ မှတ်ချက်ချမိတယ် ။

“ကားပြန်လှည့်…အကို့အခန်းကို သွားမယ် …” ရွေနန်းက မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ပြောလိုက်တယ် ။ “ အိုကေ..အိုကေ….ပြန်လှည့်မယ်….” ရွေနန်း အမိန့်အတိုင်း သူ ရွေနန်းကို သူ့တိုက်ခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်ပါတယ် ။ တိုက်ခန်းကို ရောက်တော့ ရွေနန်း အိပ်ပျော်နေတယ် ။ လူတွေ မြင်ခဲ့ရင်တော့ သူ့ကို တမျိ ုးထင်ကြမှာဘဲ ။ မတတ်နိုင်ဘူး..။ ရွေနန်းကို ရောက်ပြီ…တိုက်ခန်းပေါ် တက်ကြရအောင်..လို့ ပြောရတယ် ။ နှိုးရတယ် ..။ ရွေနန်းဘုံ နိုးလာတယ် ။ “ ရွေနန်း ဒီလိုပုံနဲ့ အိမ် မပြန်ချင်ဘူးလေ ..ဒါကြောင့် ကိုထင်အောင်ကျော်ရဲ့ တိုက်ခန်းမှာ ခဏ နေချင်လို့…ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား…” လို့ မေးပါတယ် ။ အရက်အမူးလွန်လို့ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေပေမယ့် ရွေနန်းဘုံဟာ တအားလှနေဆဲပါဘဲလို့ သူ့စိတ်ထဲက မှတ်ချက်ချလိုက်ပါတယ် ။ တိုက်ခန်းပေါ်ကို ရွေနန်းဘုံ သူ့ပုခုံးကိုမှီ..သူ့လက်မောင်းတွေကို ကိုင်တွယ်ဆုပ်လို့ တက်ခဲ့ပါတယ် ။ဘေးတိုက်ခန်းတွေကတော့ သူနဲ့ ရွေနန်းဘုံတို့ကို ရီးစား စုံတွဲတွေလို့ ထင်ကြမှာပါ ။ တိုက်ခန်းထဲကို ရောက်ကြတော့ ရွေနန်းကို ဧည့်ခန်းလေးက ဆိုဖါထိုင်ခုံတွေမှာ ထိုင်ခိုင်းပါတယ် ။

သံပုရာသီး တွေ ရှိနေတာ သတိရပြီး သံပုရာရေချဉ်ချဉ်လေးတခွက် ရွေနန်းအတွက် သူဖျော်ပေးလိုက်ပါတယ် ။ ရွေနန်းက မျက်လုံး မှိတ်ပြီး အိပ်နေလို့ နှိုးရတယ် ။ ရွေနန်းက ရှုံ့မဲ့ပြီး သံပုရာရေကို ယူ သောက်ပါတယ် ။ ပြီးတော့“ ရွေနန်း..ရေချိ ုးချင်တယ်…ရေချိ ုးလို့ ရမလားဟင်…” လို့ မေးတယ် ။ “ ရတာပေါ့..ရတယ်…ရွေနန်း..ခု ချိ ုးမလား….”လို့ သူပြန်ဖြေရင်း ရွေနန်းအတွက် မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ထုတ်ပေးပြီး ရေချိ ုးခန်းထဲမှာ ဆပ်ပြာ ရှိမရှိ ကြည့်ပေးတယ် ။ “ ရပြီ.ရွေနန်း..ရေချိုးလို့ရပြီ..” “ အိုကေ..ဒါဆို ရွေနန်း ရေချိ ုးလိုက်အုံးမယ် …” ရွေနန်း ရေချိ ုးနေတဲ့ အချိန်မှာ သူ့ဖုန်း မြည်လာပါတယ် ။ အို..ရွေနန်းအတွက် စိတ်ပူလို့ ဒေါ်ရွေဖြူ သန့်တို့ ဖုန်းခေါ်ပြီ ထင်တယ် ။ဘယ်လို ဖြေရမလဲ..။ ရွေနန်း သူ့တိုက်ခန်းမှာ ရေချိ ုးနေပါတယ် လို့တတ်နိုင်ရင် မဖြေချင်ဘူး ။ ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ သူထင်ထားသလို ဒေါ်ရွေဖြူသန့် မဟုတ်ဘဲ မထင်ထားတဲ့ ရွေရေး ဖြစ်နေတယ် ။ “ ဟိတ်…ဘာလုပ်နေလဲ…” “ ရွေရေး…..ဟိုလေ..ဒို့..တီဗီ ကြည့်နေတယ်….ဟင်းဟင်း…” “သူ့ကို မုန်းလို့ မေ့လို့ မရဘူးကွာ..ခက်တယ်…သိလား….ဟင်း..” ။

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ ရွေရေးရယ်….ရွေရေး ဒို့ကိုခွင့်လွတ်လို့…” “ဒီမှာ…တခုပြောမယ်…အလုပ်ထွက်ဖို့ အမြန် လုပ်ပါ.. ရွေရေးကို ချစ်ရင် ရွေရေးစကားကို နားထောင်” “ ဘာလို့ အလုပ်ထွက်ခိုင်းနေတာလဲ ရွေရေးရယ်…ဒို့က ရာထူးတောင် တက်ပြီ….”။“ ဟင်..ဟုတ်လား….အေးလေ…နင်က အလုပ်ကြိုးစားတဲ့လူဘဲ…လူကြီးကလည်း ကြိုက်မှာပေါ့လေ..ငါ ကတော့ အပြင်စီးပွားရေးဘဲ လုပ်စေချင်တယ် …မင်းခစား ကမ်းနားသစ်ပင်လေဟာ…ကိုယ်ဘာဖြစ်မယ် ဆိုတာကို ကိုယ် ကြိုမသိနိုင်တဲ့ဟာ….” “ ရွေရေး..ဒို့၂ယောက် ဘယ်တော့ တွေ့ကြမယ် ဆိုတာသာ ပြော….” “ ဘာလုပ်ဖို့ တွေ့မှာလဲ..ခုလဲ ဖုန်းပြောနေတာဘဲ…” “ နင်ကလဲ သိသားနဲ့ဟာ…ရွေရေးကလည်း…” “ ဟွန်း…မသိပါဘူး…” “ ကဲ..ကဲ..ဒီ ညနေ တွေ့ကြရအောင်…” “ အေး..ဖုန်းဆက်ကြည့်..ငါ အားမအား မသိသေးဘူး …” ရွေရေး ဖုန်းချသွားပါသည် ။ အင်း..ငါလည်း ရွေနန်း နဲ့ ရွေရေး ကြားထဲမှာ တော်တော် မလွယ်ဘူး….ရွေနန်းကိုလည်း သူ့အိမ်ကို အမြန်ပြန်ပို့ဖို့ လုပ်ရမယ် ..လို့ စိတ်ကူးကြံဆနေဆဲ ရေချိ ုးခန်း တံခါး ပွင့်လာသည် ။

ထမိန်ရင်လျားနဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ ခေါင်းက ရေစိုနေတာကို သုတ်ရင်း ထွက်လာတဲ့ ရွေနန်း ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ပုခုံးသား လုံးလုံးဝင်းဝင်းလေးတွေ ရင်ဘတ် ဝင်းဝင်းလေး အပေါ်ပိုင်းတွေကို သူ မြင်ရတာ စိတ်လှုပ်ရှားမိရသည် ။ “ ရေချိ ုးလို့ ကောင်းလိုက်တာ….အမူးနဲနဲ ပြေသွားသလိုဘဲ….” “ သံပုရာရေ သောက်အုံးမလား..ရွေနန်း …” “ မသောက်တော့ဘူး…တခု လုပ်ပေးမလား….” “ တခု မကဘူး..လုပ်ပေးမယ်….ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…” “ ရွေနန်းကို မဆတ်ချ် လုပ်ပေးမလား….” “ အင်း..ရတယ်လေ …ရတယ်…” လို့ ပြောတဲ့ သူ့အသံတွေ မူမှန်ရဲ့လား..။ တုန်ခါနေသလား…။ “ လာ..အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်မှာ လုပ်ပေးမယ် …” ရွေနန်းနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့ကြတာနဲ့ သူ့စိတ်တွေ ယိမ်းယိုင်ကုန်ပြီ ။ ရွေနန်းကတော့ ဘာမှ မဖြစ်သလိုနဲ့ ကုတင်ပေါ် မှောက်အိပ်လိုက်တယ် ။ တင်ကားကားလုံးလုံးတွေက သိသိသာသာ ခုံးမောက်နေသည် ။ ရွေနန်းဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ပုခုံးလေးတွေကို အသာ စနှိပ်ပေးလိုက်သည် ။ “ အားလေးထည့်ပြီး နှိပ်ကွာ..ပျော့လွန်းတယ်…” “ ရွေနန်း နာသွားမှာ စိုးလို့ပါ….”။

ရှနနြေးက ဟိုနရော..ဒီနရော နဲ့ သူနှိပစြခငွေတြဲ့ ကိုယြ အစိတအြပိုငြးတှကေို ပှောသညြ ။ သူကလညြးရှနနြေး စိတကြှိုကြ နှိပပြေးနသညြေ ။ သူ့ပေါငကြှားက လကနြကကြတော့ တအားထကှှနသညြေ ။ ရှေ နနြးရဲ့ ကိုယလြုံးလေးတှကေို ဒီလောကြ ကိုငနြရတေော့ မကှှဘဲ ဘယနြတေော့မလဲ ။ “ ပေါငကြိုနှိပပြါအုံး…” ခကတြော့ ခကနြပှေီ ။ ပေါငတြနလြုံးလုံးတှကေို နှိပပြေးလိုကတြော့ တခါတခါ လကကြ တငပြါးအိအိကှီးတှကေို ထိမိသှားသညြ ။ စိတရြိုငြးတှကေ တအား ထကှှဖေါကပြှနနြပှေီ ။ “ အကို….” “ ဟငြ..ရှနနြေး….” “ ရှနနြေး လှလားဟငြ….” “ လှတယြ..ရှနနြေး…” သူ့အသံတှေ တုနခြါနတောကို သူကဖါသာ သတိပှုမိသညြ ။ “ မကွနြှာ လှတာလား..ကိုယလြုံး လှတာလား….” သူဖှရမှော နဲနဲ တုနြ့နှေးသှားသလိုဘဲ…။“ နှဈခုလုံး လှတယြ…ရှနနြေး….” “ ရှနနြေး ခါးကို နှိပပြေးအုံး……” သေးကဉွတြဲ့ ထှာဆိုငခြါးလေးကို နှိပပြေးတော့ လကခြွောငြးတှကေ တငပြါးကှီးကို ထိမိပှနသြညြ ။ “ ရှနနြေး ဖငတြောငြ့သေးရဲ့လားဟငြ..” အိုး….ရှနနြေး မေးခှနြးကို သူဖှရမှော ခကနြသညြေ ။
“မေးနတယေလြေ….ဖငတြောငြ့သေးရဲ့လားလို့…” “ တောငြ့..တောငြ့တယြ….” “ ကိုထကနြဲ့ ဖှဈလိုကလြို့ ဖငမြွား လွောသှားသလားလို့..သသခွေောခွာ ကှညြ့ပေးပါလား…” “ မလွောပါဘူး….ရှနနြေး..လှတယြ….” “ နှိပပြေး…..” ဘယနြရောလို့ မပှောလို့ ဘယကြို နှိပပြေးရမှနြး သူမသိဘူး ..။ ခါးလေးကိုဘဲ ထပဖြိနှိပပြေးလိုကသြညြ ။ “ “ အောကကြိုဆငြးအုံး….ဖငကြို နှိပပြေး….” ရှနနြေးတော့ ဆိုးပှီ ။ ရှနနြေး ဆိုးတာက သူ့အတှကြ ကောငြးတာ ဖှဈပှီ ထငသြညြ ။ စှငြ့ကားတငြးအိနတေဲ့ တငပြါးကှီးတှကေို သူ ကိုငနြယပြေးလိုကသြညြ ။ ပေါငကြှားက ဖှားဖကတြောကြ ငေါကကြနဲ ထောငသြှားသညြ ။ ပိုပှီး တငြးမာသထကြ တငြးမာလာသညြ ။ ရှနနြေး တအငြးအငြးနဲ့ အသံထှကလြာသညြ ။ဘယလြိုမှ စိတထြိနြးလို့ မရတော့ဘူး…။ ရှနနြေးရဲ့ တငပြါးကှီးတှေ ကှားထဲကို သူ စမြးလိုကသြညြ ။ လကခြွောငြးတှနေဲ့ ပှတစြမြးသညြ ။ “ ကှိုကလြား….ရှနနြေး ဖငတြှကေို ကှိုကလြား…” “ အငြး..ကှိုကတြယြ …. အရမြးလှတာဘဲ…“ “ ဟုတလြို့လား…..မလွောသေးဘူးလား…” “ ဟငြ့အငြး…မလွှောပါဘူး….အရမြးတောငြ့တယြ…..”။
တငပြါးအိအိကှီးတှကေို စိတတြိုငြးကွ ကိုငညြှဈနမေိရသညြ ။ ကောငြးလိုကတြဲ့ ဖငတြုနြးကှီးတှေ …။ ရှနနြေးရဲ့ လကတြဖကကြ သူ့ပေါငပြေါကြို ရောကလြာသညြ ။ တခုခုကို ရှာဖှနသေလေို တရှေ့ရှေ့နဲ့။ ဖှားဖကတြောကြ ပိုပို တငြးလာသညြ ။ ရှနနြေးလကကြ မကှာခငြ သှားလိုတဲ့နရောကို ရောကရြှိသှားသညြ ။ ဖှားဖကတြောပြေါကြို ရှနနြေးရဲ့ လကခြွောငြးလေးတှေ စမြးမိသညြ ။ ထိုးထှကနြတေဲ့ သူ့ဖှားဖကတြောကြို ဘောငြးဘီပေါကြနေ ရှနနြေး ကိုငပြှတကြှညြ့နသညြေ ။“ အကှီးကှီး ပါလား..အကိုရယြ …ဟငြး….” “ ပှ……ရှနနြေးကို အကို့ဟာ ပှ…..” ရှနနြေးသညြ သူ့ဘောငြးဘီကကို ခါးပတကြို ငြျဆှဲခွှတသြညြ ။ဇဈကို ဆှဲခသွညြ ။ ဘောငြးဘီကို ခွှတခြသွညြ ။ အတှငြးခံဘောငြးဘီထဲက ငေါထှကနြတောကှီးကို ကှညြ့ပှီး ခဈကနဲ ရယသြညြ ။ လကနြှဈဖကြ နဲ့ အတှငြးခံဘောငြးဘီ ဘေးတဖကတြခကွကြနေ ကိုငပြှီး ဆှဲခွှတခြလွိုကသြညြ ။ ဒုံးလကနြကကြှီးက မတမြတထြောငနြသညြေ ။ ပဈရနြ အဆငသြငြ့ တဆတဆြတြ တုနခြါနသညြေ ။ ရှနနြေးက သူ့လကကြလေးနှဈဖကနြဲ့ ဆုပကြိုငလြိုကသြညြ ။
“ဟီး..ပူပူနှေးနှေးကှီး…..ရှနနြေး နမြးပေးရမလားဟငြ….” “ အငြး….” ရှနနြေးသညြ သူ့ဖှားဖကတြောကြှီးကို စပှီး ငုံစုတပြေးသညြ ။ အား……ရှနနြေး လွာလေးက သူ့ဖှားဖကတြောကြှီးရဲ့ ထိပကြ အပေါကလြေးကို ကလိပေးလိုကလြို့ သူ့တကိုယလြုံး တှနြ့သှားရအောငြ အရသာ ထူးသှားရသညြ ။ရှနနြေးသညြ ပုလှမှေုတြ တောတြောြ ကွှမြးတာကို သူသိလိုကရြသညြ ။ သူခေါငြးထဲမှာ ဒီလောကြ ပုလှကေောငြးပှီး အိမတြိုငရြာရောကြ လာကုနြးပေးတဲ့ လှလညြးလှ တောငြ့လဲတောငြ့တဲ့ ရှနနြေးကို ဘာလို့ သူ့ဘဲ ကိုထကကြ သဈစာဖေါကပြါလိမြ့လို့ စဉြးစားမိလိုကြ သညြ ။ တဏှာစိတြ ဖုံးလှမြးနတောကှောငြ့ ရှေ့ကို ဘာဖှဈလာမလဲ ဆိုတာကို မတှေးတော့ဘဲ ရှနနြေးဘုံကို အပီဖှုတဖြို့ သူ ဆုံးဖှတလြိုကပြှီ ..။ ရှနနြေးသညြ အားရပါးရ လီးကို စုတပြေးနတော တခါတခါ ပှပြ..ပှပြ ဆိုတဲ့ အသံတှေ ထှကထြှကလြာသညြ ။ အိုး…ဟား…..အား…….ကောငြးလိုကတြာ ရှနနြေးရယြ ….လို့ သူ့ပါးစပကြ အသံထှကြ ညညြးမိရ သညြ ။ရှနနြေးက လကတြဖကနြဲ့ သူ့ဖှားဖကတြောြ အရငြးပိုငြးကို ဆုပကြိုငပြှီး စိတပြါလကပြါ စုတပြေးနပှေီး ကနွတြဲ့ လကတြဖကနြဲ့ သူ့လကကြို ဆှဲကိုငပြှီး သူမ ပေါငကြှားဆီကို ပို့ပေးသညြ ။
သဘောကတော့စောကပြတကြို ကိုငြ..ဆိုတဲ့သဘော ..။ မို့ဖေါငြးတဲ့ စောကဖြုတကြှီးကို ထမိနြ အပေါကြနေ ကိုငလြိုကသြညြ ။ စိတရြိုငြးတှကေ ဝုနြးကနဲ ထသှားရပှီး “ ရှနနြေး..အဝတတြှေ ခွှတလြိုကပြါလား…” လို့ ပှောလိုကမြိသညြ ။ ရှနနြေးရော သူရော စုတတြဲ့ ကိဈစကို ရပလြိုကပြှီး ကိုယပြေါမြှာ ရှိနတေဲ့ အဝတတြှကေို အကုနြ ခွှတပြဈလိုကကြှသညြ ။ အဝတမြပါကိုယလြုံးတီး ဖှဈသှားတဲ့ သူနဲ့ ရှနနြေး တယောကနြဲ့တယောကြ သသခွေောခွာ ကှညြ့မိကှသညြ ။ ရှနနြေးက အကိုက အဝတမြပါဘဲ အရမြး ကှညြ့ကောငြးတာဘဲ ဆကစြီ ဘဲ..လို့ ပှောလိုကတြော့ သူကလညြး ရှနနြေးကို “ ရှနနြေးကလညြး အရမြးကို လှတာဘဲ….ရှနနြေးကိုလညြး ဒို့ နမြးလို့ရမလာဟငြ…” လို့ ပှနပြှောလိုကတြော့ ရှနနြေးလညြး သူ့ကို အဖုတယြကခြငွတြယဆြိုတာ သဘောပေါကပြှီး ကုတငပြေါြ ပေါငကြား ကာ ထိုငပြေးသညြ ။ ရှနနြေးရဲ့ စောကဖြုတကြ ခုံးမို့ပှီး အကှီးကှီးဘဲ ..။ တဏှာအရှိနြ ကှောငြ့မွား ပို ဖေါငြးခုံးနလသေလေား မသိဘူး ..။ အမှေးပါးပါးလေးတှေ ရှိနပမေယြေ့ နှုတခြမြးသားတှရေဲ့အနီးအနား နရောတှမှောတော့ ရှငြးထားတာကို သတိထားမိသညြ ။
ရှနနြေး ပေါငဖြှူဖှူတှေ ကှားထဲ ခေါငြးအပပြှီး စောကဖြုတကြှီးကို နမြးရှုံ့မိသညြ ။ အရတှေေ စိုရှဲနတေဲ့စောကဖြုတကြှီးကို လွာနဲ့ စယကတြဲ့အခွိနြ ရှနနြေးက “ မရှံဘူးလား အကိုရယြ..အရညတြှေ ရှဲ နတယြေ…” လို့ ညညြးသလို ပှောလိုကပြမယြေ့ သူယကတြာတှကေို မကွလြုံးလေး မှေးစငြးပှီး အရသာ ခံနသညြေ ။ “ အငြး…အငြ…အငြး..အငြ……” နဲ့လညြး ညညြးငှူနသညြေ ။ တခွိနလြုံး ဒီကောငမြလေးနဲ့ အတူတူ သှားလာနခေဲ့ရပှီး သူ့ရဲ့ အလှအပတှကေို နီးနီးကပကြပြ တှေ့ တိတတြခိုး ခိုးကှညြ့နခေဲ့ရတာ အခုတော့ သူသညြ ကိုယတြုံးလုံး ဖှဈနတေဲ့ သူ့ကို စောကဖြုတယြကပြေးနရတောကလညြး အိပမြကတြခုလို မယုံနိုငစြရာတှေ ဖှဈသှားတာပါဘဲ ။ စောကစြိလေးက ထောငပြှူးထှကနြသညြေ ။ လွာဖွားလေးနဲ့ မထိတထိ တို့ထိလိုကြ ယကလြိုကြ လုပြ ပေးတော့ ရှနနြေး သဘောကသွညြ ။ သူ့ခေါငြးကို လကနြှဈဖကနြဲ့ ကိုငလြာသညြ ။ လကနြဲ့ နို့ကှီး တလုံးကို လှမြး ကိုငကြှညြ့လိုကသြညြ ။ တငြးမာလုံးဝနြးနတေဲ့ အရသာက ကောငြးလှနြးလို့ နို့ကှီးကို ပယပြယနြယနြယဘြဲ ဆုပနြယနြမေိသလို နို့သီးခေါငြးမာမာလေးကိုလညြး လကခြွောငြးတှကေ ပှတသြပမြိ ရသညြ ။
စောကဖြုတကြို စိတတြိုငြးကွ စုတယြကပြေးလိုကသြညြ ။ ရှနနြေးလညြး တောတြောကြှာလာတော့ သူ့ခေါငြးကို တှနြးလိုကပြှီး….“ ရှနနြေး..လိုခငွပြှီကှာ…..လုပပြါတော့…” လို့ ဖီလငတြကနြတေဲ့ အသံ လေးနဲ့ ပှောလိုကသြညြ ။ ရှနနြေးရဲ့ ဖေါငြးကှှမို့မောကတြဲ့ စောကဖြုတကြနေ မကွနြှာကို ခှာလိုကသြညြ ။ သူ့နှုတခြမြးအစုံသညြ ဘာဂွာ အပှငြးအထနြ ကိုငထြားလို့ ထူအမြးနသညြေ ။ ရှနနြေးကိုယပြေါကြို သူတကလြိုကတြဲ့အခွိနမြှာ သူ့ဒူးတှကေ အလိုလို ရှနနြေးရဲ့ ခှထေောကတြှကေို ဘေးကို တှနြးပို့လိုကမြိပှီး သူ့ကိုယလြုံးသညြ ရှနနြေးရဲ့ ပေါငကြှားထဲမှာ ရောကရြှိနရောယူပှီး ဖှဈသှားသညြ ။ တနညြးဆိုရသောြ ရှနနြေးသညြ ပေါငဖြှဲကားရကြ အနအထေား နဲ့ ဖှဈနပှေီ ။ ရှနနြေးသညြ သူက သူ့ဖှားဖကတြောရြဲ့ အရငြးပိုငြးကနေ ဆုပကြိုငပြှီး စောကဖြုတအြကှဲကှောငြး ကို ပှတတြိုကလြိုကတြဲ့အခါမှာ ဆတကြနဲ တုနသြှားပှီး..“ အို..ဟာဟာ…..အငဟြငြ…” လို့ ညညြးလိုကသြညြ ။ကှေးညှတလြှပတဲ့ ရှနနြေးရဲ့ နှုတခြမြးလေးတှေ ပှငြ့ဟသှားသညြ ။ ရှနနြေးရဲ့စောကဖြုတကြ စိုပနတေေဲ့ အရညတြှနေဲ့ သူ့ဖှားဖကတြောရြဲ့ ခေါငြးပိုငြး ဒဈလုံးကှီး စိုလူးသှားပှီးတဲ့ နောကသြူသညြ ဖှားဖကတြောကြို စောကဖြုတအြပေါကထြဲ ဖိသှငြးလိုကသြညြ ။
“အို့…အငြ့အငြ့…အမလေး …” အိုအိနူးညံ့တဲ့အထဲ မှုပဝြငသြှားတဲ့ အထိအတှေ့က ထူးကဲလှသညြ ။ ဒဈလုံးကှီး စောကခြေါငြးထဲ မှုပဝြငသြှားတော့ ရှနနြေးရဲ့ ညညြးသံလေး ကယွကြယွလြောငလြောငြ ထှကလြာပှီး သူ့လကမြောငြးတှကေို သူမလကတြှနေဲ့ ဖမြးဆုပညြှဈလိုကသြညြ ။ အရညတြှကေ တအား ရှဲစိုနတောကှောငြ့ စိုအိနှေးထှေးတဲ့ စောကခြေါငြးထဲကို ဒဈလုံးကှီး မှုပဝြငသြှားသညြ ။ ရှနနြေးသညြ မကွလြုံးလေး မှိတပြှီး ခေါငြးကိုမော့ထားနသညြေ ။ သူ အဆငပြှေ နတော တှေ့ရတော့ သူ့ဖှားဖကတြောကြို ဆကထြိုးသှငြးသညြ ။ အိစကခြွောနပမေယြေ့ တငြးကှပနြတေဲ့ အတှငြးသားနုနုတှကေို ပှတတြိုကရြငြး တထဈထဈနဲ့ အတှငြးကို တိုးဝငသြှားတဲ့သူ့ဖှားဖကတြောြ ရလိုကတြဲ့ထူးခှားလှတဲ့ အရသာကှောငြ့သူ့စိတတြှေ ပှငြးထနြ သထကြ ပှငြးဖနလြာရသညြ ။ နောကကြို နဲနဲပှနဆြုတပြှီး ထပဖြိသှငြးထညြ့လိုကမြိပှနသြညြ ။ ဒီတခါတော့ ဖှားဖကတြောြ ဒုတြ အဆုံးထိ ရောကသြှားအောငြ သှငြးလိုကသြညြ ။ “ အကို….ရှနနြေးကို ကှိုကလြားဟငြ ….” “ ကှိုကတြယြ..ရှနနြေး …”။
“ ရှနနြေးလညြး အကို့ကို ကှိုကတြယြ …အကို အားမနာနဲ့နောြ..ရှနနြေးကို စိတကြှိုကသြာ လုပြ ..” ရှနနြေးထဲကို တခကွခြငွြး သူဆောငြ့ထညြ့ပေးသညြ ။ ရှနနြေးလညြး တအငြးအငြးနဲ့ သူမတငပြါးကှီးတှကေို အောကမြှ ကော့ပေးသညြ ။တငပြါးကှီးတှကေို နှဲ့လိုကြ ဝိုကလြိုကြ လုပပြေးသညြ ။ ကိုထကနြဲ့ အတှေ့အကှုံရပှီးမို့ ကွှမြးနတောဘဲ လို့ သူသိလိုကသြညြ ။ “ အငြး..အငြး….ကောငြးတယအြကို….လုပြ..လုပြ …” အရညတြှေ အရမြးလိုကလြှနြးတာကှောငြ့ ဆောငြ့ထညြ့တဲ့အခွိနြ ဖှတဖြှတြ ဖပဖြပြ အသံဘလံတှေ ထှကပြေါလြာသညြ ။ ရှနနြေးက မှနစြခငွေလြာတာကှောငြ့ မှနမြှနြ သှကသြှကြ ထိုးဆောငြ့ပေးလိုကသြညြ ။ တခကွတြခကွြ စောကဖြုတနြဲ့ လိငတြနြ သှတသြှငြး ပှတတြိုကတြဲ့နရောက လအနေသြံ ဘှပြ ဘှတြ ဆိုတဲ့ အသံတှေ ထှကလြာတော့ အရှိနကြောငြးကောငြး လုပနြဆေဲ ရှနနြေးရဲ့ ရယသြံလေး တခိခိကို ကှားရသညြ ။ အောကကြ ရှနနြေးက တအားပငြ့တအားကော့ပေးနတောတှေ ပိုမှနလြာသလို ရှနနြေး အောညြညြးသံတှေ ကို ကယွလြာတော့ ရှနနြေးတအားအရှိနတြကနြပှေီဆိုတာသူသိလာတော့ခပပြှငြးပှငြး ဆောငြ့ထညြ့ပေးလိုကသြညြ။
အား…အား..အား……အို..အို…အို…အငြးအငြးအငြး……..အားအား….. ရှနနြေး ခေါငြးကို ဘယညြာ ရမြးခါပှီး တှနြ့လိနကြာ လမြးဆုံး ပှီးခှငြးကို ရောကရြှိသှားသညြ ။ “ အကိုရယြ…ကောငြးလိုကတြာ..အကိုရော ကောငြးလားဟငြ…..” “ အငြး…အရမြးကောငြးတယြ …. ” တောတြောလြေးကှာအောငြ ကုတငပြေါမြှာ ယှဉတြှဲကာ နားနလေိုကကြှပှီး ရှနနြေးကို အိမပြှနကြှမလား လို့ သူ မေးလိုကတြော့ ရှနနြေးက အကိုနဲ့ နရတော မဝသေးဘူးကှာ.. …ရှနနြေး မပှနခြငွသြေးဘူး….” လို့ ပှောလို့ နောကတြကှိမြ နောကတြကှောငြး ထပဆြှဲပေးရအုံးမယြ ဆိုတာ သဘောပေါကလြိုကသြညြ ။ “ မမာမတောငဘြဲ ဒီအတိုငြးနတောတောငြ အရမြးတုတတြာဘဲ…ရှညလြညြး ရှညတြယြ…” ရှနနြေးက သူ့ဖှားဖကတြောကြို ကကွနွန ကိုငတြှယပြှတသြပကြာ ဆပပြှာရညနြဲ့ ဆေးကှောပေးရငြး ပှောလိုကပြါသညြ ။ ရှနနြေး လကကြလေးနဲ့ ကိုငတြှယတြဲ့အခါ သူ့ဖှားဖကတြောသြညြ ငေါကကြနဲ ထထောငလြာသညြ ။ရှနနြေးက သဘောကစွှာနဲ့ ရယမြောရငြး ဖှားဖကတြောကြို လကနြဲ့ ကှငြးတိုကသြလို ရှေ့နဲ့နောကြ ပှတတြိုကပြေးသညြ ။
ဖှားဖကတြောလြညြး ရုတခြညွြး ပှနလြညရြှညထြှကြ ကှီးထှားလာရပှနသြညြ ။ ဒုတိယအခွီမှာ တောတြောကြှာသညြ ။ ရှနနြေးကို ပုံစံအမွိုးမွိုး ပှောငြးကာ အကောငြးဆုံး ဆှဲပေးလိုကသြညြ ။ ဒီ ဒုတိယအခွီမှာ သူသုံးခွီ တောငြ ပှီးတယြ လို့ ရှနနြေးက ပှောတယြ ။ ရှနနြေးရဲ့ ဖငကြားကားကှီးတှကေို ဖငထြောငကြုနြးတဲ့ ပုံစံနဲ့ လုပရြရငြ ကောငြးမှာဘဲ လို့ သူ စိတကြူးရလို့ “ လေးဘကကြုနြးပေးမလား ရှနနြေး..” လို့ သူ မေးလိုကသြညြ ။ ရှနနြေးက ကှညဖြှူစှာဘဲ သူ လိုလားသလို ဖငထြောငကြုနြးပေးသညြ ။ ရှနနြေးရဲ့ ဖငကြှီးတှေ အောကဖြကကြ စောကဖြုတကြှီးက ပှူးပှူးကှီး ထှကနြသညြေ ။ ဒီလို လိုးရတာကို သူ သဘောကတွာက စောကဖြုတထြဲ သူ့ဒုတြ ဝငထြှကတြာကို ကှညြ့လို့ရလို့.. ။ ဖငပြေါကလြေးကိုလညြး ကှညြ့ပှီး သူ ကလိခငွလြာသညြ ။ ရှနနြေးဖငကြို တောငြးလိုးဖို့လညြး သူ စိတထြဲမှာ ကှံစညထြားလိုကသြညြ ။ စအိုပေါကလြေးကို သူ့လကမြနဲ့ ဖိဖိခွပှတေရြငြး အကငွြ့လုပပြေးလိုကသြညြ ။ တခွိနမြှာ သူ့လီးတုတတြုတကြှီးကို ထိုးနှဈမညြ ။ ဒုတိယအခွီက စိမပြှနပှေေ လိုးတဲ့ ပှဲဘဲ ..။
သူရော ရှနနြေးရော ခွှေးတှေ တုတတြုတရြှဲကှရသညြ ။ ရှနနြေးကို အိမပြှနခြေါသြှားလိုကသြညြ ။ ဒေါရြှဖှေူသနြ့လညြး သမီးပှနရြောကလြာလို့ အရမြးဝမြးသာသှားတယြ ။ သူ့ကီု ကွေးဇူးတငကြှောငြး လာပှောတယြ ။ သူပှနခြါနီးမှာ ရှနနြေးကလဲ “ အကို့ကို ရှနနြေး ကွေးဇူးတငတြယြ ..” လို့ လာပှောတယြ ။ ဘာအတှကြ ကွေးဇူးတငတြာလဲ…။ ရှနနြေးရဲ့ ပှီတီတီ ရီဝတေဲ့ မကွလြုံးတှနေဲ့ စိုကကြှညြ့တဲ့ အဓိပျပါယကြ သူ့ကို နှဈခွီကောငြး ဖှုတပြေးတာနဲ့ ဘာဂွာ အကှာကှီး ကိုငပြေးတာကှောငြ့..ဆိုတဲ့ သဘော ..။ ရှနနြေးတို့အိမကြ ပှနလြာပှီး ရအမှေနခြွိုး အဝတအြစားလဲရတယြ ။အဝတအြစား လဲနတေုံးဘဲ ဖုနြးလာတယြ ။ ရှရေေးလှငလြှငြ ခေါတြာ ။ ရှရေေးက “ မလာသေးဘူးလား….” လို့ ခပမြာမာလသေံနဲ့ ပှောလိုကတြာ ခံရတယြ ။ “ လာပှီ..လာပှီ..ရှရေေးရေ….ခုထှကလြာပှီ….” ရှနှဈေရှေ ကှားမှာ ပှေးလှားနရသေညြ ။ ရှနနြေးကို ခုလေးတငြ နှဈခွီကောငြး ဖှုတပြေးခဲ့ပှီး မကှာခငြ မှာ ရှရေေးကို ဖှုတပြေးရဦးမညြ ။ ရှရေေး သညြ သူ့ကို သူ ဝယထြားတဲ့ ကှို့ကုနြးက တိုကခြနြးကို ခေါသြှားပါတယြ ။
တိုကခြနြး အသဈကို ပှခငွလြို့ ဆိုပှီး ။ တိုကခြနြးအသဈကိုလညြးရောကရြော အခနြးထဲကို ခှတလှေမြး စဝငလြိုကတြာနဲ့ ရှရေေးနဲ့ သူ အငမြးမရ ဘဲ တယောကနြဲ့ တယောကြ ဖကတြှယပြှီး နှုတခြမြးခငွြး ဖိကပစြုတမြိကှတယြ။ တိုကခြနြး အသဈခပွခြှတဆြိုတော့ ဘာခုံဘာကုလားထိုငြ ဘာဆိုဘာမှ မရှိဘူး ။ အုတနြံရံကို မှီပှီး ရအရေေးနှုတခြမြးထူထူတှကေို တအား စုတရြငြး ရှရေေး နို့ကှီးနှဈလုံးကိုလညြး ဝတထြားတဲ့ အငြျကွ ီ ပေါကြနဘေဲ ဆုပညြှဈလိုကမြိတယြ .။ရှရေေးက မကွစြောငြးလေးထိုးပှီး “ ဟိတြ အငြျကွ ီတှေ ကွကေုနမြယကြှာ…ဘယလြိုဖှဈနတောလဲ တဏှာထနနြသလေား…” လို့ ပှောလိုကတြယြ ။ တဏှာ မထနဘြဲ ခပအြေးအေး နပှနေရြငလြဲ ရှရေေးက “ လူကှီးသမီးနဲ့မွား ခိုးစားနကှသေလား..ရှရေေးကိုတောငြ စိတမြလာတော့ဘူး မဟုတလြား…” လို့ ပှောမှာ..။ “ ကဲ ထငအြောငကြွောြ..လိုးခငွရြငလြဲ အဝတအြစားတှေ ခွှတြ..ဘာလဲ ..ခွှတပြေးရအုံးမှာလား….” လို့ ပှောလိုကလြို့ ခပသြှကသြှကဘြဲ ကိုယပြေါမြှာ ရှိနတေဲ့ အဝတတြှကေို ခွှတပြဈလိုကရြတယြ ။
ဖှားဖကတြောြ လိငတြနခြွောငြးကတော့ ရှရေေးနဲ့ နှဈယောကထြဲ အခနြးထဲ ရောကပြှီဟေ့ ဆိုတာနဲ့ မတမြတထြောငနြပှေီလေ ။ လိငတြနကြှီး တောငမြတလြကွြ ရှိနတေဲ့ သူ့ကို ရှရေေးက သဘောကစွှာနဲ့ ကှညြ့ပှီး “ ထငအြောငကြွောြ..ယူကတော့ ဒို့ကို လိုးဖို့ အမှဲ အဆငသြငြ့ အဲဗားရယဒြီ ဖှဈနတေဲ့ အလိုးသမား ခစွသြူဘဲပေါ့နောြ..” လို့ ပှောလိုကရြငြး ဒူးထောကြ ထိုငခြလွိုကပြါတယြ ။ လိငတြနခြွောငြးက ဘာလာ တော့မညြ ဆိုတာကို ကှိုသိနသလေား မသိပါဘူး ။ ရှရေေးရဲ့ မကွနြှာနဲ့ ကပကြပလြေး ဖှဈနတေဲ့အခွိနြ ဆတကြနဲ ဆတကြနဲ လှုပသြှားတယြ ။ ရှရေေးက ဒဈလုံးကှီးကို လကခြွောငြးလေးတှနေဲ့ ဖပကြနဲ ပုတလြိုကပြှီး..“ နငြ့ကို ငါလှမြးနတယြေ သိ လား..” လို့ ခပတြိုးတိုးလေး ပှောလိုကပြါတယြ ။ ပှီးတော့ လိငတြနြ အရငြးပိုငြးကနေ ဆုပကြိုငလြိုကပြါတယြ ။ ပုလှကေိုငပြေးတော့မှာမို့ လိငတြနခြွောငြးက ပိုထှားပိုကှီး ပိုရှညလြာသလိုဘဲ ။ ကာမ အရသာထူးတှေ ရတော့မယြ ဆိုတာ သိလိုကတြဲ့ စိတတြှကေ အဆုံးစှနြ ပှငြးပှငြးထနထြနြ ထကှှလာရတာကှောငြ့ပါ ..။
အရငဆြုံး လိငတြနထြိပဖြွားကို ပှှတကြနဲ နှုတခြမြးတှနေဲ့ နမြးလိုကတြဲ့ ရှရေေးဟာ တကယဘြဲ သညလြိငခြွောငြးကှီးကို သတိရ တမြးတ လှမြးနတေဲ့ ပုံပါ ။ လိငတြနကြှီးကလညြး အကှောတှေ ထငြးထောငြ ထနတယြေ ။ထိပပြေါကကြလညြး အရညလြေးတှေ ယိုစီး ကနွတယြေ ။ ဒီ အရညလြေးတှကေို ရှရေေးက လွာဖွားလေးနဲ့ ယကလြိုကတြယြ ။ “ ယူ့လီးကှီးက အရငထြကြ ပိုကှီးလာသလိုဘဲကှာ….”းတှေ တကယတြော့ ရှရေေး စုတပြေးတာကို ခံခငွလြှပှီ ။ ရှရေေးက တို့ထိ တို့ထိလေးတှေ လုပနြသညြေ ။ ဂှေးစိနှဈလုံးကိုလညြး ခပဖြှဖှလေး ပှတနြပှနေသြညြ ။ သညလြို အခွိနဆြှဲပှီး မထိတထိ ကစားနလလေစေေိတတြှကေ တအားကို ထကှှလာလလေေ ပါ ။ ရှရေေးက အငြျကွ ီကို ခွှတလြိုကတြယြ ။ ဘရာစီယာ ဖှူဖှူလေးက နို့ကှီးနှဈလုံးကို မနိုငမြနငြး ခွုပထြားနသညြေ ။ နို့ကှီးတှကေ ဘရာစီယာရဲ့ ခွုပနြှောငမြှုအောကကြ အတငြးကှီး ရုနြးကနထြှကခြငွနြေ ကှသလိုဘဲ ။ ဘရာစီယာ ခွိတလြေးကို ရှရေေး လကနြောကပြဈပှီး ဖှုတခြှာပဈလိုကတြယြ ။ကော့ခွှနဖြှိုးမောကတြဲ့ နို့ကှီးတှကေ အခွုပနြှောငအြောကကြ လှတမြှောကလြို့ ဝငြ့ဝငြ့ကှှားကှှားနဲ့ ခေါငြးမော့နကှတေယြ ။
ဒူးထောကြ ထိုငခြပွှီး အငမြးမရဘဲ နို့သီးနီညိုညိုလေးတဖကကြို စို့မိရတယြ။“ ဟေ့..နအေုံးကှာ..လီးကို အရငြ စုတပြေးအုံးမယြ …” ရှရေေးက သူ့ကို မတတြပြ ပှနရြပခြိုငြးတယြ ။ ရှရေေးသညြ ပုလှပညောစှမြးတှေ ပှပါတော့တယြ ။ရှရေေးရဲ့ လွာလေးက ဒဈလုံးကှားကို ယကပြေးနတယြေ . ထိပပြိုငြးကို အရငြ ကလိနတယြေ ။ သူ အရမြး ထိလို့ရှရေေး ခေါငြးလေးကို ယောငယြမြးပှီး ကိုငမြိရတယြ ။ နုတကြလညြး အသံတှေ ညညြးမိရတယြ ။ လိငတြနြ အရငြးပိုငြးအထိ ရောကအြောငြ ငုံငုံဆှဲပှီး စုတပြေးနတယြေ ။ လိငတြနြ တခွောငြးလုံး ရှရေေး ပါးစပထြဲ ရောကနြတယြေ ။ ရှရေေးရဲ့ အစုတမြှာ ဘယလြောကထြိ အရသာ ထူးကဲ နဈမွောနမေိသလဲ မသိဘူး ။ ရှရေေး အစုတရြပြ လိငတြနကြို ပါးစပကြနေ ခွှတဖြယလြိုကတြော့မှ မကွလြုံးဖှငြ့ကှညြ့မိတယြ ။ ရှရေေးက “ တောပြှီနောြ…လိုးကှစို့..” လို့ တိုးတိုးလေး ပှောလိုကလြို့ ဒီ သံမံတလငြးကှမြးမှာဘဲ ဆှဲကှရမယြ လို့ ထငမြိလိုကတြယြ ။ ရှရေေးက..“ အို..ဒီမှာ မဖှဈပါဘူး..အိပခြနြးထဲ သှားရအောငြ..” လို့ ပှောပှီးသူ့လကကြို ဆှဲကာ အိပခြနြးထဲ ကို ခေါသြှားပါတယြ ။
အိပခြနြးထဲ ရောကတြော့ ဖွာတခပွြ နဲ့ မှေ့ရာလိပတြလိပြ ရှိနတောကို တှေ့ရတယြ ။ ရှရေေးက ထမိနကြို ခွှတလြိုကတြယြ ။ အတါငြးခံ ပငတြီ မပါလို့ ထမိနြ ခွှတလြိုကတြာနဲ့ ကိုယတြုံးလုံး ဖှဈသှား တာ ဝငြးဝငြးဖှူဖှူ ဖငတြုံးကှီးတှကေို တှေ့လိုကရြတော့ အခုဘဲ အစုတကြောငြးကောငြး ခံထားရလို့တအားလိုးခငွနြတေဲ့ လီးကလညြး တဆတဆြတခြါနပှေီ ။ ရှရေေးနဲ့ လှကှေီးထိုးဘဲ အမှနြ ဆှဲလိုကကြှတယြ ။ ရှရေေးကလညြး ထနြ သူကလညြး ထနြ ဆှဲလိုကကြှတာ တဖေါငြးဖေါငြးဘဲ ။ အရတှကေလေညြး လိုကတြော့ တဖှပဖြှပြ တဘှပဘြှပြ အသံတှေ ကို ဆူညံသှားရတာ..။ ရှရေေးကလညြး လှတလြှတလြပလြပြ မို့ တအား အောတြယြ ။ ညညြးတယြ ။ပှီးခါနီး အရှိနနြအား တကလြာတဲ့အခါ ရှရေေးလညြး….“ လိုး..လိုး..တအားလိုး…ဘာလဲ..အားမရှိဘူးလား.. လိုးစမြးပါ..ဆောငြ့ဆောငြ့..တအားဆောငြ့ထညြ့….” လို့ အောပြါတယြ ။ ငယငြယကြ ခိုးဖတခြဲ့ရတဲ့ အပှာစာအုပတြှထေဲကလိုဘဲ လို့ အမှတရြလိုကတြယြ ။ ရှရေေး ကောငြးစဖေို့ စိတကြွနပေစြဖေို့ သူတောငြးဆိုသလို ပှငြးပှငြးနဲ့ မှနမြှနြ ဆောငြ့လိုးပေးလိုကပြါတယြ ။
ရှရေေးလညြး ဖငကြှီးတှေ ကော့ပေးလိုကြ စကောဝိုငြး မှေ့ရမြးပေးလိုကြ လုပနြတယြေ ။ နှဈယောကစြလုံး ခွှေးတှေ စိုစိုရှဲနကှပှေီ ..။ ဆကတြိုကြ ကှုံးလိုးနတော ..။ ရှရေေး စောကပြတကြလညြး သူ့လီးကို ညှဈယူဆှဲနသလေို အရသာ က ထိမိ ကောငြးလှတယြ ။ “ အမလေး..ကောငြးကောငြး..ကောငြးနပှေီ..အို..ဆောငြ့ဆောငြ့…အာ..အား…အား….အား…အိုး….ပှီးပှီ…. အား….ကောငြး..ကောငြးလိုကတြာ….ဆောငြ့…ဆောငြ့ မရပလြိုကနြဲ့..အသဆေောငြ့…” ရှရေေး တတှတတြှတြ ညညြးအောရြငြး သူ့ကို တအား ဖကညြှဈပှီး “ ပှီး ” သှားပါတယြ ။ သူလညြးသုတရြညတြှေ တစဈစဈ နဲ့ အမွားကှီး ပနြးထုတလြိုကပြှီး ရှရေေးနဲ့ မရှေးမနှောငြး ဆိုသလိုဘဲ ပှီးဆုံး ခှငြးကို ရောကရြှိသှားရပါတော့တယြ ။ ရှရေေးက သူ့လီးကို အဖုတထြဲက ထုတခြှငြ့မပှုဘူး ။ စောကခြေါငြးထဲမှာ ဆကြ ထား စိမထြားခိုငြးတယြ ။ “ နငြ တကယလြိုးနိုငတြဲ့ကောငဘြဲ…ထငအြောငကြွောြ …ငါ..ငါ ကှိုကတြယြ….” လို့ ရှရေေး မကွလြုံးမဖှငြ့ဘဲ ပှောလိုကတြယြ ။“ နငြ့စောကပြတကြလညြး တအား လိုးလို့ကောငြးတာဘဲ ရှရေေးရယြ ..ငါ့လီးကို ရဈပတဆြှဲ.ူနသလေိုဘဲ…။
မွှောြ့ပါတဲ့ စောကပြတြ ဆိုတာမွိ ုး ဖှဈမယြ … လို့ သူကလညြးရှရေေးကို ပှနပြှောလိုကပြါတယြ ။ .“ အဲဒါ အလိုလို ကောငြးတာ မဟုတဘြူး…ငါ ညှဈညှဈပေးလို့ ဟဲ့..နငကြှိုကရြငြ ငါ အမှဲ အဲလို ညှဈပေးမယြ …နငြ ကောငြးတယြ ဆိုလို့ ငါ ဝမြးသာပါတယြ …” လို့ ရှရေေးက ပှောပါတယြ ။ အနညြးဆုံးတော့ နှဈခွီလောကြ ရှရေေးနဲ့ ဆှဲဖှဈမှာပါဘဲ ..။ ရှရေေးရဲ့ စောကဖြုတြ ကှှကသြားတှေ ညှဈပေးခှငြးက သူ့ကို အရသာ အရမြးထူးကဲစသညြေ ။ ထိုးဆောငြ့လိုကတြိုငြး ကှပတြညြးစီးပိုငတြဲ့ အရသာကို ရရှိသညြ ။ ကှာကှာ ဆကမြလိုးနိုငဘြဲ သုတတြှေ ပနြးထှကခြါ ပှီးခှငြးကို ရောကသြှားခငွသြညြ ။ရှရေေးက ကုတငပြေါကြ ဆငြးသညြ ။ “ ငါ ရခွေိ ုးလိုကအြုံးမယြ…” “ ငါလညြး နငနြဲ့ အတူတူ ရခွေိ ုးခငွတြယြ…” “ အို..ထငအြောငကြွောြ..အေးဆေး နစမြေးပါဟာ…ငါ အေးဆေး ခွိ ုးပါရစေ…” ကိုယတြုံးလုံးကှီး ရခွေိ ုးခနြးဆီကို ရှရေေး လွှောကသြှားတာကို ကုတငပြေါကြ ကှညြ့နမေိသညြ ။ ရှရေေးရဲ့ ဖငတြုံးကှီးတှကေ တုနခြါ လှုပနြတောကို တှေ့ရတာ သူ့ဒုတတြောငြ ပှနမြာသှားသလိုဘဲ..။
ရှရေေး နောကကြို သူ လိုကသြှားလိုကသြညြ ။ ရခွေိ ုးခနြးက ပိတမြထားဘူး ။ သူဝငသြှားတော့ ရှရေေးသညြ ရပနြေးအောကမြှာ သူ့ကိုယလြုံးတှကေို သူ့ဖါသာ ပှတတြိုကရြငြး ရခွေိ ုးနသညြေ ။ “ ဟိတြ..ဘာလို့ လာတာလဲ..” “ ရှရေေးနဲ့ အတူတူ ခွိ ုးခငွလြို့..” “ နငြ သိပကြဲတာဘဲကှာ….” ရှရေေးအနား ပူးကပပြှီး ရှရေေး ဖငတြုံးတှကေို အားရပါးရ ဆုပကြိုငလြိုကသြညြ ။ “ အိုး ..ဟေး….” နောကတြနေ့ မနကြ ၁၀နာရီ ကွောကြွောြ ..။ “ မမတို့က ထငအြောငကြွောြ့ကို ဘယလြောကြ သဘောကတွယြ..သံယောဇဉဖြှဈကှတယြ ဆိုတာ ထငအြောငကြွောလြညြး သိမှာပါ..ဒါပမယြေ့လေ..မမတို့မိသားစု အတှကထြကြ ထငအြောငကြွောြ ရဲ့ ရှေ့ တိုးတကရြေးက အရေးကှီးသေးတယလြေ..မမတို့ မိသားစု နဲ့ နတောထကြ အရေးကှီးတဲ့ တခှား တာဝနတြခုခုကို လုပရြငြ မငြးအတှကြ ပိုကောငြးလိမြ့မယလြို့ မငြးတို့ “ အဘ ”က မမကို ပှောပှတယြ..” ဒေါရြှဖှေူသနြ့က ကားမောငြးနတေဲ့ သူ့ကို ပှောပါတယြ ။ ဒေါရြှဖှေူသနြ့က သူ့ကို ကားမောငြးခိုငြးလို့ ဒီနေ့ မနကြ သူတို့အိမကြို ရောကရြောကခြငွြး လိုကမြောငြး ပေးရပါတယြ ။
ရှနနြေးဘုံကတော့ မနိုးသေးပါဘူး ။ အိပနြတေုံး ..။ သူ့နရောမှာ အစားထိုးမယြ့ အရာ ရှိလေးတယောကြ ရောကနြပှေီ ။ သူက စဈရုံးခွုပကြို ပှောငြးရမယြ ။ ဒေါရြှဖှေူသနြ့က မှို့သဈမှာ ဆောကနြတေဲ့ သူတို့ တိုကကြို လိုကပြို့ခိုငြးတာ ။ တိုကကြ တောတြောပြှီးနပှေီ ။တိုကကြို ဒေါရြှဖှေူသနြ့နဲ့ အတူတူ လိုကကြှညြ့တဲ့အခွိနြ ဒေါရြှဖှေူသနြ့က “ အမေီကလညြး မငြးကို အကူအညီတခု တောငြးစရာ ရှိလို့တဲ့…အမေီ့ဆီကို သှားလိုကပြါအုံး..ထငအြောငကြွောြ…” လို့ ရုတတြ ရကြ ပှောလိုကတြယြ ။ “ ဟုတကြဲ့..မမ ” လို့ သူဖှလေိုကတြယြ ။ ဒေါရြှဖှူသနြ့က ဒီတိုကကြ အဘ အနားယူပှီးတဲ့အခွိနြ နဖေို့လို့ ပှောပှပှီး ရှနနြေးဘုံအတှကလြညြး သူတို့မိဘတှေ ပေးခဲ့တဲ့ မှကှကေတြကှကြ ရှိသေးတယြ ..ရှနနြေး အိမထြောငကြတွဲ့အခါ နဖေို့ အိမြ ဆောကပြေးဖို့စဉြးစားနတယြေ လို့ ပှောပှတယြ . .။ ဒီအခွိနမြှာဘဲ တိုကရြှေ့ကို ဗိုလမြှူးလှနြးမောငရြဲ့ ကား ထိုးဆိုကလြာတယြ ။ ဗိုလမြှူးလှနြးမောငကြဘဲ ဒီတိုကကြို အစစ တာဝနယြူပှီး ဆောကနြတောပါ ။ ဗိုလမြှူးလှနြးမောငကြ တိုကပြှီးစီးတဲ့ အခှအနေတှကေေို ဒေါရြှဖှေူသနြ့ကို ရှငြးပှပှီး “ အထူးဆိုငြ ” ကနေ ပဈစညြးတှေ သူထုတပြေးမယြ့အကှောငြးတှေ ပှောပှတယြ ။
အထူးဆိုငြ ဆိုတာက လူကှီးမိသားစုတှဘေဲ ဝယနြိုငတြဲ့ ထူးခှားတဲ့ ဆိုငပြါ ။ဒေါရြှဖှေူသနြ့လညြး အခုလထဲ မငြျဂလာဆောငတြှေ တကရြောကဖြို့တှေ တောတြောမြွားမွား ရှိနတောကို သတိရသှားပှီး မငြျဂလာလကဖြှဲ့တှေ ဝယရြမယြ …ဗိုလမြှူးလှနြးမောငကြို အထူးဆိုငကြို သှားရအောငလြား..လို့ ပှောလိုကပြါတယြ ။ “ ဟုတကြဲ့..မမ…..ကနွောြ လိုကပြို့ပါမယြ …” လို့ ဗိုလမြှူးလှနြးမောငကြ ပှောလိုကတြယြ ။ ဒေါရြှဖှေူ သနြ့က “ ဒါဆို..မမ..ဗိုလမြှူးလှနြးမောငရြဲ့ ကားနဲ့ လိုကသြှားလိုကမြယြ…ထငအြောငကြွောရြေ..အမေီ့ဆီ ကို အခုဘဲ သှားလိုကပြါလား..ကှယြ…” လို့ သူ့ကို ပှောလိုကပြါတယြ ။ သူဖှရတောက “ ဟုတကြဲ့…မမ…” ပါဘဲ ။ ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ အိမကြို သူရောကသြှားတယြ ။ သူ့အကူအညီကို လိုနတယြေ ဆိုကထဲက ဘာအကူအညီလညြး ဆိုတာ သူသိလိုကပြှီးသား ။ အိမဖြေါမြလေး တယောကကြ ခှံတံခါး လာဖှငြ့ပေးတယြ ။ “ ဒေါအြမေီသှငြ …ရှိလား …” “ ရှိပါတယြ…ရှငြ့…” တိုကကြှီးတခုလုံး တိတဆြိတနြတယြေ ။ သူ ဧညြ့ခနြးကှီးထဲ လွှောကဝြငသြှားတဲ့အခွိနမြှာ ဒေါအြမေီသှငြ အပေါထြပြ လှခေါးကနေ ဆငြးလာတယြ ။
အမလေး..ပေါတြောမြူကှီး….မမ အပေါြ စိမြးကားနတောပေါ့လေ…. ဒေါအြမေီသှငသြညြ ခပပြါးပါး ပွော့ပွော့ပိတသြားနဲ့ ခွုပထြားတဲ့ အငြျကွ ီပှပှလေးကို ဝတထြားတာ အတှငြးမှာ ဘရာစီယာ မပါတာကှောငြ့ ရငစြိုငကြှီး နှဈလုံးကို ဝိုးတိုး ဝါးတား တှေ့နရတေယြ ။ လမြးလွှောကလြိုကတြိုငြး ဒီရငသြားတှကေ တုနတြုနသြှားနတယြေ ။ “ မမလညြး တယောကထြဲ အရမြးပငွြးတာဘဲ…မမ ယောကွြားက နိုငငြံခှား ထှကသြှားပှနပြှီ …. မမလညြး မငြးကို အကူအညီတောငြးမလို့ …” “ ဟုတကြဲ့..မမ…ကနွောြ ဘာလုပပြေးရမလဲဟငြ…” မခို့တရို့ နဲ့ စူးစိုကကြှညြ့လိုကတြဲ့ ဒေါအြမေီသှငကြ သူ့နားနားကို နှုတခြမြးကို ကပပြှီး တိုးတိုးလေး “ မငြး ဘာလုပပြေးရမလဲ ဆိုတာ မငြး သိပါတယကြှယြ…မမ တအား လိုခငွနြတယြေ ..ဟိုတခါကလိုဘဲ.. ပေါ့….” လို့ လသေံလေးနဲ့ ပှောလိုကပြါတယြ ။ ဖှူဖှေးတောငြ့တငြးတဲ့ မိနြးမခွောကှီးကို အလိုဖှညြ့ပေးဖို့ တာဝနကြရွောကလြာပှီ ။ အလှညြ့ကရွငြ မနှဲ့စတမြး ..။ “ ဟုတကြဲ့မမ…မမ လိုအပနြတောတှေ ကနွောြ အကုနြ လုပပြေးမယြ…မမ…” လို့ သူပှောလိုကတြယြ ။
ဒေါအြမေီသှငကြ သူ့လကကြို ဆှဲပှီး အပေါထြပကြို တကသြညြ ။ မကှာခငြ အလုပတြှေ မွားတော့မှာ သိနတေဲ့ လကနြကကြှီးက မတမြတထြောငလြာသညြ ။ ပဈရနြ အသငြ့ အနအထေားပေါ့ ..။ အိပခြနြးထဲကို ဝငလြိုကတြဲ့အခါ ဒေါအြမေီသှငကြ သူ့ခါးကို လာဖကတြယြ ။ “ မငြးကို ဒို့က လှမြးနတော သိလား….ဟငြး…ဘာလို့ ဒို့ဆီ မလာတာလဲ..ဖုနြးလေးတောငြ မဆကဘြူး” ကုတငကြှီးပေါမြှာ ထိုငလြိုကကြှသညြ ။ ရှရေေး..ရှနနြေးတို့ကို အိပရြတာနဲ့မတူတာက ရှရေေး..ရှနနြေး တို့က အပွို..အိမထြောငြ မရှိသူတှေ..ဒီစောကြှီးကတော့ လငရြှိ မိနြးမတယောကြ ။ သူ့လငကြှီးက အ ခွိနမြရှေး ပှနရြောကခြလွာနိုငသြညြ ။ လိုလားတောငြ့တနတေဲ့သူကို လုပရြတာတော့ ကောငြးသညြ ။ ဒေါအြမေီသှငကြ ကုတငဘြေးနားက ဘီဒိုလေးပေါကြ အကောငြးစား ဝဈစကီပုလငြးနဲ့ ဖနခြှကတြှဆေီကို လွှောကသြှားလိုကပြှီး ဖနခြှကနြှဈ ခှကထြဲကို ဝဈစကီ လောငြးထညြ့သညြ ။ သူ့ဆီကို ပှနလြွှောကလြာပှီး ဖနခြှကတြခှကကြို ကမြးပေးသညြ ။ဝဈစကီ သောကရြငြး ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ လကတြဖကကြ သူ့ပေါငပြေါကြို ရောကလြာသညြ ။
မငြး ရှဖှေူ့ကိုကော နဲနဲ စမြးမကှညြ့ဘူးလား… “ မမ က ကနွောြ အေးအေးဆေးဆေး နနတေောကို မကှညြ့ခငွဘြူးထငတြယြ…ဟငြးဟငြး..” “ ရှဖှေူလဲ မမလိုဘဲ အဖိုးကှီး ယူထားတာ ..မမသိတာပေါ့ကှယြ..သူလညြး ဆာနတယြေ ဆိုတာ..” ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ လကကြ သူ့ပေါငအြလညကြ ဖှားဖကတြောြ လကနြကဆြီကို ရောကနြပှေီ ။ ဘောငြးဘီ အပေါကြနေ ညငညြငသြာသာလေး ပှတနြသညြေ ။ လကနြကကြလညြး တအားကို ကှှနပှေီ ။ ဒေါအြမေီသှငြ ဝတထြားတဲ့ အဝတတြှကေို တခုပှီး တခု ခွှတပြဈနသညြေ ။ သူလဲ ကုတငဘြေးမှာ ထရပလြိုကပြှီး ကိုယပြေါကြ အဝတတြှကေို အကုနြ ခွှတပြဈလိုကသြညြ ။ စိုပှတေောငြ့တငြးတဲ့ ဖှူဝငြးပှီး ပဈစညြးကောငြးတဲ့ မိနြးမခွောကှီးရဲ့ ကိုယလြုံးတီးအလှအပတှကေို မှငြ ရတဲ့အခါ သူ့စိတတြှေ ထကှှသထကြ ထကှှလာရသညြ ။ မတမြတထြောငနြတေဲ့ သူ့ဖှားဖကတြောြ ကို ဒေါအြမေီသှငြ သသခွေောခွာ ကှညြ့ပှီး လကနြဲ့ ဖမြး ဆုပကြိုငလြိုကသြညြ ။“ တကယြ့ကို အားရစရာကှီးကှယြ ….မမလေ….လီးသေးပှီး မတောငနြိုငတြဲ့ မမရဲ့ လငကြှီးနဲ့ ပေါငြးနရေ တာ တကယြ့ လောက ငရဲဘဲ….။
အိပမြပွောတြဲ့ ညတှေ မွားခဲ့ပှီလေ …ဒါကှောငြ့ မမလေ..မငြးကို အ ကူအညီ တောငြးရတာပေါ့… ပှောနရငြေး ဒေါအြမေီသှငသြညြ လိငတြနကြို ပှတသြပြ ဖစွညြှဈနပေါသညြ ။ “ မငြးက လီးကှီးရုံမကဘူး..လိုးလဲ လိုးတတြ..လိုးနိုငတြယလြေ ..မငြးနဲ့ တခါ ကှုံပှီးတဲ့နောကြ မမလေ..မငြးကို စှဲသှားတယြ..မငြးကို တောငြ့တမိတယြ..တမြးတမိတယြ….ကှာ….” ဒေါအြမေီသှငသြညြ လိငတြနရြဲ့ ထိပပြိုငြး ဒဈလုံးကှီးကို တပှှတပြှှတနြဲ့ စနမြးလိုကပြှီး..အရငြးပိုငြးကနေ အဖွားပိုငြးထိ လွာနဲ့ ယကလြိုကသြညြ ။ “ ဟငြး…ကှိုကတြယကြှာ….” ထိပဖြွားကို နှုတခြမြးထူထူအိအိတှနေဲ့ ပှှတကြနဲ ငုံကာ စုတလြိုကရြငြး ပှောလိုကတြာပါ ။ သူကလညြး ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ နို့ထှားထှားကှီး နှဈလုံးကို လကနြဲ့ ကိုငမြိရသညြ ။ နို့ကှီးတှကေ နဲနဲ တှဲကနွပေေ မယြ့ တငြးမာလုံးဝနြးပှီး ကိုငဆြုပလြို့ ကောငြးတုံးပါဘဲ…။ နို့သီးခေါငြးအညိုရောငဖြွော့ဖွော့လေးတလုံးကို လကနြဲ့ ပှတသြပကြှညြ့လိုကတြော့ မာတငြးနတော တှေ့လိုကရြသညြ ။သညအြခွိနမြှာ ဒေါအြမေီသှငသြညြ သူ့လိငတြနကြို အားရပါးရဘဲ စုတနြပေါပှီ ။
ရှရေေး အစုတကြောငြးလှပှီ သူထငတြာ ဒေါအြမေီသှငကြ ပိုလို့ တောနြသညြေ ။ စုတတြာတှေ ကောငြး လှနြးလို့ တကိုယလြုံး တုနခြါသှားရပှီး နုတဖြွားက တအီးအီး ညညြးမိရသညြ ။လွာလေးနဲ့ ပတခြှာလှညြ့ပှီး ကစားပေးတာ ဘယသြူခံနိုငမြလဲ ..။ သုတရြညတြှေ ပှှတကြနဲ ပနြးထှကသြှားခါနီးကို ဖှဈသှားသညြ ။ မနညြး စိတထြိနြးလိုကရြသညြ ။ မဖှဈသေးပါဘူး..သူ့ကိုလညြး ကောငြးအောငြ ပှနလြုပပြေးအုံးမှပါ…ဆိုပှီး ဒေါအြမေီသှငကြို စုတတြာ ရပလြိုကဖြို့ သူပှောလိုကသြညြ ။ “ ဘာလို့ ရပခြိုငြးတာလညြးဟငြ…” “ မမ စုတပြေးတာ အရမြးကောငြးပါတယြ ..ကနွောြ ရပခြိုငြးရတာက မမကို ကနွောြ ယကပြေးခငွလြို့ပါ.. မမကို ကနွောြ မှုတပြေးပါရစေ …” “ ဟငြ့အငြး…မယကပြါနဲ့….ရတယြ..ရတယြ…..” “ လာပါမမရယြ….လှဲအိပလြိုကြ ..မမ ကို ကောငြးစခငွေတြယြ…မမ တအား ကောငြးအောငြ ကနွောြ မှုတပြေးမယြ …” ဒေါအြမေီသှငကြ ပကလြကလြှဲခလွိုကတြဲ့အခါ သူက ပေါငတြနတြှကေို ဖှဲကား လိုကတြဲ့အခါ ပေါငကြှားက မိနြးမကိုယြ စောကဖြုတကြှီးကို ရှငြးရှငြးလငြးလငြး တှေ့လိုကရြတာနဲ့ သူ့လိငတြနကြ အစှမြး ကုနြ တငြးမာ ကှီးထှားလာတယြ ။
ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ ပေါငကြှားကို သူ့မကွနြှာ အပလြိုကပြှီး ထူထူအမြးအမြး နှုတခြမြးသားကှီးတှကေို လွာအပှားလိုကနြဲ့ အောကကြနေ အပေါကြို ပငြ့တငကြာ ယကလြိုကတြော့ ဒေါအြမေီသှငြ…“ အို..ဟိုဟို..အား…အ….” ဆိုပှီး တုနခြါသှားပှီး သူမပေါငတြနတြှကေို စေ့ဖို့ ကှိုးစားတယြ ။ သို့ပမယြေ့ သူက ပေါငတြနတြှကေို ဆုပကြိုငကြာ ဖှဲကားထားတာမို့ စေ့လို့မရဘူး ။ သူ့လွာက ဆကတြိုကဘြဲ စောကဖြုတကြှီးကို ဖိဖိ ယကပြေးနပှေီ ..။“ အို….အား…ဟငြ…အား…အ….အ……အငဟြငြ……အာ…အာ……” ဒေါအြမေီသှငြ သူ့ခေါငြးကို လကနြှဈဖကနြဲ့ ဆုပကြိုငဖြို့ ကှိုးစားတယြ ။ “ တောြ..တောပြှီ…အား…အမလေး..မမ..မမ….မခံနိုငတြော့ဘူး…..အီး….” ဒေါအြမေီသှငြ ဘယလြောကြ ရပခြိုငြးရပခြိုငြး သူက ဆကြ ယကတြုံးဘဲ ..။ ဒေါအြမေီသှငြ တကိုယလြုံး တုနခြါ ခါးကော့ ခေါငြးရမြးပှီး “ ပှီး ”သှားရတယြ ။ ဒီတော့မှ သူ ယကတြာကို ရပလြိုကပြှီး သူ့မကွနြှာကို ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ စောကဖြုတကြနေ ခှာလိုကတြယြ ။ “ မငြး..မငြး..အရမြး လုပတြတတြာဘဲ ..” ဒေါအြမေီသှငြ ဆကမြပှောနိုငတြော့ဘူး ။
နှုတခြမြးထူထူပှဲပှဲတှေ အနားကို သူ့လိငတြနကြှီး တေ့ပေးလိုကလြို့ ..။ ဒေါအြမေီသှငြ ဖမြးငုံကာ စုတလြိုကလြို့ ..။ သူ့လိငတြနကြ ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ ပါးစပထြဲမှာ အပှညြ့အသိပကြှီး ဖှဈနတယြေ ။ ဒေါအြမေီသှငလြညြး သူ့စောကဖြုတကြို ကောငြးကောငြး ယကပြေးခဲ့လို့ တုနြ့ပှနတြဲ့အနနေဲ့ သူ့လိငတြနကြို စတနော ပါပါနဲ့ စုတပြေးနတယြေ ။ လွာနဲ့ ကလိပေးလှနြးလို့ တခကွတြခကွြ ဆတဆြတခြါသှားရတယြ ။ ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ လကတဖကကြ သူ့ေ၈ှးစိနှဈလုံးကို ဆုပကြိုငခြွနယေပြေးနတယြေ ။ ဒေါအြမေီသှငြ စုတနြတေဲ့အခွိနြ သူကလညြး လိငတြနကြို နှုတခြမြးထူထူတှေ အထဲကို ဖိဖိ ထိုးညှောငြ့မိတယြ ။ ဒေါအြမေီသှငကြ ဂှေးစိတှကေို ဆုပနြယနြတေဲ့ လကကြို ဂှေးစိတှေ အောကဖြကကြို ပှတသြပြ ကုတခြှဈပေးနရငြေး လိငခြွောငြးကို တအား စုတြ..သူကလညြး ထိုးညှောငြ့တော့ မကှာခငမြှာဘဲ သူ့ တကိုယလြုံးက အကှောအခငွတြှေ အီဆိမြ့သှားအောငြ ကောငြးလှနြးသှားပှီး သုတရြညတြှေ တဖွောဖွော ဒေါအြမေီသှငရြဲ့ ပါးစပထြဲကို ပနြးထုတလြိုကမြိရတယြ ။ ဒေါအြမေီသှငလြညြး ပါးစပထြဲ ပှညြ့လွှံသှားတဲ့ သုတရြညတြှကေို တကှပကြှပနြဲ့ မှိုခပွဈလိုကတြယြ ။
“ ကောငြးလားဟငြ..မမ စုတပြေးတာ ….” “ အငြး..အရမြး ကောငြးတာဘဲ …” ရခွေိ ုးခနြးဆီကို လွှောကသြှားတဲ့ သူ့ကို ဒေါအြမေီသှငကြ “ မမကို တဝကှီး ခစွပြေးရအုံးမှာနောြ ….” လို့ ပှောလိုကတြယြ ။“ အငြး…ဒါပေါ့ မမ ..မမကို ကွနပေလြောကတြဲ့အထိ ခစွပြေးပှီးမှ ကနွောြ ပှနမြှာ …။ တကယတြော့ သူ ဒေါအြမေီသှငကြို ဒီလို လုပပြေးနတောတှကေ ဒေါရြှဖှေူသနြ့အတှကြ ပါ ..။ ဒေါရြှဖှေူသနြ့ ခိုငြးတာ ဆိုရငြ သူ ဘာမဆို လုပပြေးမှာ လေ ..။ အလုပပြှောငြးရတဲ့အတှကြ ရှနြေးဘုံနဲ့ရော ရှရေေးလှငလြှငနြဲ့ရော မတှေ့ဖှဈတော့ဘူး ။ နရောသဈ ဘော့ဈအသဈနဲ့ အသားကအွောငြ လုပကြိုငနြရတေယြ ။ နရောသဈက အတူတူ အလုပလြုပတြဲ့ အရာရှိတှနေဲ့ ေ၈ါကြ အတူတူ ရိုကဖြှဈတယြ ။ အရငတြုံးက လူကှီးအိမမြှာ တာဝနခြထွား ခံရတော့ ကိုယြ့ကိုယကြို မပိုငဘြူး ။ အခုတော့ စနေ တနငြျဂနှေ ဆိုရငြ ဂေါကရြိုကြ တငြးနဈရိုကြ နဲ့ ဟနကြနွတော ..။ ဂေါကရြိုကပြှီး အပှနြ ကိုးမိုငဖြကကြ ဆိုငတြဆိုငမြှာ တဝိုငြးစားဖို့ ခွိနြးလိုကကြှတယြ ။ စားသောကဆြိုငထြဲမှာ ရှရေေးကို လူတယောကနြဲ့ ထိုငစြားနတော တှေ့လိုကရြတယြ ။
ရှရေေးက လှမြးခေါလြို့ သူ သူတို့ စားပှဲကို လွှောကသြှားလိုကတြယြ ။ ရှရေေးက သူနဲ့ အတူတူ ထိုငနြတေဲ့ လူနဲ့ မိတဆြကပြေးတယြ ။သူ့လိုဘဲ စီးပှားရေး လုပတြဲ့ ကိုဇောဝြိတြ..သူ့ကို အမှဲ ဂရုစိုကတြယြ..သူ့မိဘတှကလေညြး ကိုဇောဝြိတနြဲ့ သဘောတူနတယြေ လို့ ပှောပှ မိတဆြကပြေးတယြ ။ ကိုဇောဝြိတြ ဆိုတဲ့ လူကလညြး သဘောကောငြးပုံရပါတယြ ။ ရှရေေးကတော့ သူနဲ့ အသှငတြူတဲ့ လူကို ရှာသှားပှီ ။ ကိုယြ့စောြ တခှား လူ လကထြဲ ရောကသြှားတာကို စိတထြဲမှာတော့ သိပြ မကှိုကပြမယြေ့ ကိုယကြိုယတြိုငကြလညြး သူကကို အခွိနမြှ မပေးနိုငဘြဲလေ ။ ဘာဘဲ ဖှဈဖှဈ ရှရေေးအတှကြ သူ ဝမြးသာပါတယြ ။ ဒီနေ့ အလုပကြနေ အိမပြှနခြါနီး ဒေါရြှဖှေူသနြ့ ဖုနြးဆကတြယြ ။ သတိရတဲ့အကှောငြး..အားရငြ အိမလြာခဲ့ပါအုံး …ပှောတယြ ။ အိမပြှနရြောကပြှီး ရခွေိ ုးပှီးခါစမှာဘဲ ဖုနြးလာလို့ ကောကကြိုငလြိုကတြော့ ရှနနြေးဘုံ ဖှဈနတယြေ ။ ရှနနြေးက “ ရာထူးတိုးလို့ ဘဝငမြှငြ့နပှေီလား..ဆရာကှီး..” လို့ စတယြ ။ နောကတြယြ ။ “ ရှနနြေးကို မတှေ့ခငွတြော့ဘူးလား..သတိမရဘူးလား..” လို့ မေးတယြ ။
“ တှေ့ခငွပြါတယြ..ရှနနြေးရယြ …ရှနနြေး အတှကြ ဆိုရငြ ဘာဘဲ ဖှဈဖှဈ လုပပြေးမယြ့လူပါ..တခုခု ခိုငြးစရာ ရှိရငြ ခေါသြာ ခေါလြိုကြ” လို့ ပှောလိုကတြော့ “ အခု ခိုငြးမယြ..လာမလား..” လို့ တခဈခဈနဲ့ ရယမြောပှီး ပှောတယြ ။ လာမယလြေ..ဘယကြို လာရမလဲ ” လို့ ပှနမြေးလိုကတြော့ မှို့သဈက တိုကြ ပှီးသှားပှီ..အခုတော့ ဆရာအေးကွောြ သူတို့ အိမမြှာ ဘာဘာညာညာ လုပကြိုငပြေးတဲ့ လူ ကို အစောငြ့အဖှဈ ထားထားတယြ …အဲဒီကို လာခဲ့မလား…” လို့ မေးတယြ ။ “ လာခဲ့မယြ..” လို့ ပှောပှီး ရှနနြေး နဲ့ ခွိနြးထားတဲ့ မှို့သဈက တိုကသြဈ ဆီကို သူ သှားလိုကတြယြ ။ ရှနနြေး တယောကထြဲ စောငြ့နတယြေ ။ အကစြကော့ လိုကတြဲ့လူ တကောငတြမှညြးမှ မတှေ့ဘူး ။ တိုကကြို စောငြ့ပေးတဲ့ ဆရာအေးကွောလြညြး မတှေ့ဘူး ။ ရှနနြေး အားလုံးကို ဖယရြှားထားပုံ ရတယြ ။ တိုကအြပေါထြပကြို လိုကပြှတယြ ။ အရမြးကို ကောငြးပါတယြ ။ “ ရှငဘြုရငြ့ပုဆိုး ပိုးခညွြး ” ဆိုသလိုပေါ့ ။ လူကှီး ဆောကတြဲ့ တိုကဆြိုတော့လညြး သဈ အကောငြးစားတှေ ပေါပေါမွား မွား သုံးထားတာကိုး ။
ကွှနြးသား အကှကလြှလှနဲ့ နံရံတှကေ လှမှလှ ..။ “ ကောငြးလား …” “ အငြး..အရမြးကောငြးတာဘဲ…” သူက ရှနနြေးရဲ့ ခါးသေးသေး အောကကြ တငပြါးစှငြ့စှငြ့ကားကားတှကေို ကှညြ့ပှီး ပှောလိုကတြာ ..။“ အိုး..ဘာကှညြ့နတောလဲ..သူနောြ…” “ တကယဘြဲ ရှနနြေးကို သတိရပါတယြ …” “ ဘာလို့ ဖုနြး မဆကတြာလဲလို့..” “ ကှောကလြို့..စိတဆြိုးမှာ စိုးလို့..” “ အံမာ..အပိုတှေ…ခိခိ …တကယကြှောကလြား ….” “ အငြး..” “ ခိုငြးတာ လုပမြလား..” “ အငြး လုပမြယြ..ခိုငြးလေ ….” သူ့နားနားကို နှုတခြမြးလေး တိုးကပပြှီး..တိုးတိုးလေး..“ ခစွပြေး..” လို့ ပှောပါတယြ ။ ကှကသြီးတှေ ထပှီး ပေါငကြှားက ဖှားဖကတြောြ က ဝုနြးကနဲ နိုးကှား လာရတယြ ။ “ အငြး..ဘယအြခနြးသှားကှမလဲ…” “ လာ…လာ…” ရှနနြေးက အိပခြနြးတခနြးကို ခေါသြှားပါတယြ …။ ဒီ အိပခြနြးထဲမှာ ကုတငအြသဈတလုံးနဲ့ အိပရြာခငြးအဖှူရောငြ ခငြးထားတဲ့ ရမှေုပမြှေ့ရာကှီးကို ခငြးကငွြးထားတာ တှေ့ရတယြ ။ အိပခြနြးထဲကို လှမြး ဝငလြိုကခြွိနမြှာဘဲ သူ့ ဒုတကြ အရမြးကို မာကွောတောငမြတလြာတယြ ..။
ရှနနြေးက သူ့ကို သိုငြးဖကပြှီး နှုတခြမြးခငွြး စ စုတလြိုကတြယြ ။ သူ့လကတြှကေ ခါးကို ဖကထြားတာကို ရှနနြေးက သူ့လကတြှနေဲ့ ဆှဲဖှုတပြှီး တငပြါးတှဆေီကို ပို့ပေးလိုကတြယြ ။ စှငြ့အားတဲ့ တငပြါးကှီးတှကေို ဆုပညြှဈတော့ အောကမြှာ ဘာမှ ခံ ဝတမြထားဘူး ဆိုတာ သိလိုကတြယြ ။ စိတရြိုငြးတှကေ မှနထြှနြ ပှငြးထနလြှနြးလို့ ဘာကိုမှ မသိတော့ဘူး ။ရှနနြေးကို ဖှုတဖြို့ တခုဘဲ သိတော့တယြ ..။ ရှနနြေးကလညြး သူ့ပေါငကြှားနရောကို လကကြလေးနဲ့ စမြးလိုကတြယြ ။ နှုတခြမြးခငွြးအကှာ..“ ဟငြး..တောငနြပှေီ..” လို့ တိုးတိုးလေး ပှောတယြ ..။ ရှနနြေး ဒုတကြို ကောငြးကောငြး ပှတသြပကြိုငတြှယတြယြ ..။ ပှိုငတြူလို ကိုယပြေါကြ အဝတအြစားတှကေို ခွှတပြဈကှတယြ ။ ရှနနြေး ကိုယလြုံးတီး ဖှဈသှားတာနဲ့ လုံးဝနြးတငြးမာတဲ့ ရငစြိုငတြှကေို သူ အငမြးမရဘဲ စို့ပဈမိတယြ ။ ဆုပနြယမြိတယြ ။ ရှနနြေး အခွိ ုးအဆကကြ တအား မိုကနြတယြေ ။ ရငသြားစိုငတြှကေ တငြးမာ ကော့ထောငနြေ ကှတယြ ။ မတှေ့ကှတာ ကှာသှားတဲ့အခွိနမြှာ ကိုယလြုံး ကိုယပြေါကကြ ပို ကှညြ့ကောငြးလာသလိုဘဲ ။
စှငြ့ကားတဲ့ ရှနနြေးရဲ့ တငပြါးကှီးတှကေိုလညြး အားရပါးရကို နယပြဈတယြ ။ နှဈယောကစြလုံး မတှေ့တာ မလုပတြာ ကှာလို့ အရမြးကို အငမြးမရ ဖှဈနကှတေယြ ။ ရှနနြေးကလညြး သူ့လိငတြနကြှီးကို ရှေ့တိုးနောကငြငြ ပှတတြိုကရြငြး သူတို့နှဈယောကြ ကုတငပြေါကြို လဲကသွှားကှတယြ ။ သူက ရှနနြေးကိုယပြေါကြို ရောကသြှားတယြ ။ ရငစြိုငတြဖကကြ ရငသြီးမာမာလေးကို ငုံဟတပြှီး တပှှတပြှှတနြဲ့ စို့လိုကရြငြး ပေါငတြနတြှကေို လကနြဲ့ ဘေးကို တှနြးပို့လိုကပြှီး သူ့လိငတြနနြဲ့ ရှနနြေးရဲ့ အငြျဂါစပကြှီးကို တေ့လိုကတြယြ ။စိုစှတနြူးညံ့တဲ့ အငြျဂါစပကြှီးနဲ့ လိငတြနထြိပဖြူး ထိတှေ့လိုကတြော့ စိတတြှကေ ထိနြးမရအောငြ ထကှှ သှားရတယြ ။ရှနနြေးက သူ့လကမြောငြးတှကေို တအား ဆုပကြိုငထြားတယြ ။ လိငတြနကြို ဖိသှငြးလိုကတြော့ တထဈထဈနဲ့ တငြးကှပတြဲ့ အငြျဂါစပပြေါကထြဲကို တိုးဝငသြှားတယြ ။ ရှနနြေးလညြး “ အိုး…..အီး….” လို့ ညညြးငှူလိုကပြှီး ခါးလေးကော့သှားတယြ ။ သူ့လကမြောငြးကို ဆုပကြိုငထြားတဲ့ ရှနနြေးရဲ့ လကကြ လကသြဲတှကေ သူ့လကမြောငြးသားထဲကို စူးနဈဝငသြှားတာကိုလညြး ခံစားလိုကရြတယြ ။
သူ့လိငတြနကြို အဆုံးထိရောကအြောငြ ထိုးသှငြးလိုကတြယြ ။ သူ့လိငတြနတြခုလုံး ရှနနြေးရဲ့ ကိုယထြဲမှာ ရောကနြပှေီ ။ ဖှေးဖှေးခငွြး အသှငြးအထုတြ ရှေ့တိုးနောကဆြုတြ လုပတြော့ ရှနနြေး တဟငြးဟငြး နဲ့ တငပြါးကှီးတှေ လှုပခြါလာတယြ ။ ရှနနြေးရဲ့ ရငစြိုငတြှကေို ဆုပနြယပြေးရငြး ဖငကြို ကော့ပှီး သူလုပတြော့ ရှနနြေး တအားကှိုကပြှီး အောကကြနေ ပှနြ တုနြ့ပှနတြော့တာဘဲ ..။ ရှနနြေးဟာ တောတြောြ အောကပြေးကောငြးတဲ့ မိနြးမတယောကဘြဲလို့ မှတခြကွခြမွိတယြ ။ ရှနနြေးကိုယြ အောကပြိုငြးကို မှေ့ရမြးပေးလိုကြ ကော့ပငြ့ပေးလိုကြ လုပတြော့ အရမြးကောငြးလှနြးလာလို့ ပှီးခါနီး ဖှဈဖှဈသှားရတယြ ။ ဒီလို မှေ့ရမြး ကော့ပငြ့ပေးနတေော့ ရငစြိုငကြှီးတှကေ တုနခြါ လှုပနြကှတေယြ ။ ရှနနြေးက “ နို့တှကေို ကိုငပြေး…” လို့ ပှောလို့ သူ့ရငသြားစိုငြ တဖကကြို ဆုပကြိုငပြှီး ခပြ ပှငြးပှငြး ဆောငြ့ထညြ့ပေးတယြ ။ တောတြောလြေး ကှာအောငြ ဆောငြ့ပေးအပှီး ရှနနြေးက “ ပုံစံ ပှောငြးရအောငြ..” လို့ ပှောလို့ ဆောငြ့ပေးနတောတှကေို ရပပြဈလိုကတြယြ ။ ရှနနြေးက ပါးစပကြ ဘာမှ မပှောပမယြေ့ လေးဘကထြောကြ ကုနြးပေးလိုကတြယြ ။
တငပြါးဖှူဖှူကှီးတှရေဲ့ အနောကကြို သူ နရော ဝငယြူလိုကတြယြ ။ စအိုပေါကြ နီညိုညိုလေးရဲ့ အောကကြ အငြျဂါစပကြှီးက နှုတခြမြးသားထူထူတှနေဲ့ အရတှေေ စိုပှောငလြို့ ပှေး ယကခြငွစြရာ တှေ့လိုကရြတော့ သူ့လိငတြနနြဲ့ ထိုးသှငြး စပယြှကရြမယြ့အစား ကုနြးပှီး လွာနဲ့ ယကပြဈလိုကမြိတယြ ။“ အို့…မယကနြဲ့တော့လေ ..အကို…လိုး…လိုးပါ…..ရှနနြေး လိုခငွလြှပှီ…..” “ စိတခြွ..စိတခြွ…..အကို လိုးမှာ…..ကောငြးကောငြးကို လိုးပေးမယြ .” အငြျဂါစပကြှီး အဝမှာ လိငတြနကြို တေ့ပှီး ဖိသှငြးလိုကတြယြ ..။ “ အို့…အမေ့…ဖှေးဖှေး…..” တခကွခြငွြး မှနမြှနလြေး အသှငြးအထုတြ လုပလြိုကတြယြ ။ ရှနနြေး ဖငကြှီး ထောငပြေးပှီး မကွလြုံးလေး မှိတထြားတယြ ။ ရှနနြေး အငြျဂါစပထြဲကို သူ့လိငတြနြ တစှပစြှပြ တဖတဖြတနြဲ့ ဝငသြှားလိုကြ ပှနထြှကလြာလိုကြ ဖှဈနတောကို သူ တှေ့နရတေယြ ။လိငတြနကြတငြ အရသာ ရှိနတော မဟုတဘြဲ ဒါကို မှငနြရတေဲ့ မှငကြှငြးကလညြး အရသာ ရှိနတယြေ ။
အငြးဟငြး..အငြးဟငြး……..အငြး……အငြး…….. ရှနနြေး ရဲ့ ခါးသိမလြေးကို လကနြဲ့ ဆုပပြှီး အားနဲ့ ဆောငြ့ပေးနတယြေ ။ စိုစိုစီးစီး ကှပတြညြးတဲ့ အ ငြျဂါစပပြေါကထြဲ ထိုးဆောငြ့နတောတှကေ တစှပစြှပြ တဖတဖြတြ အသံတှေ ညံလာတယြ ။ “ အား….အမလေး…ဆောငြ့..ဆောငြ့…ဆောငြ့……တအား…တအား…..ဆောငြ့…ဟိ…အား…..ဟငြ့….. ကောငြးတယြ..ကောငြးတယြ…..ဆောငြ့…..ဆောငြ့…..” သူဆောငြ့လိုကတြိုငြး ရှနနြေးရဲ့ တငပြါးကှီးတှကေ တုနခြါသှားတယြ ။ အသားခငွြး ထိရိုကသြံတှကလေညြး တဖတဖြတြ နဲ့ ထှကပြေါနြတယြေ ရှနနြေးရဲ့ တငပြါးသား ဖှေးဖှေးကှီး တှကေို ကှညြ့ရငြး ဖီးတေ အရမြးတကလြာပီး မထိနြးနိငတြော့ဘဲ အခကွြ ၄၀လောကြ ခပမြှနမြှနလြေးဆောငြ့ရငြး လရညဖြှူ ပစွပြစွမြွားကို ရှနနြေးအဖုတကြဉွလြေးထဲသို့ စိမြးသှငြးရငြး ဘာနဲ့မှ နိငြးလို့မရတဲ့ ကာမ အရသာကို ခံစား ရလေးတော့သညြ ရှနနြေးလညြး တဈဆတဆြတတြုနခြါကာ လကမြွားက ဖိပီး ဆုပကြိုငလြကွြ ကာမအရသာကို ခံစားနလတေေော့သညြ ……… ပှီးပါပှီ။